Szeptacz recenzja

Książka Alexa Northa, Szeptacz, jeszcze przed premierą opanowała serwisy dotyczące książek, blogi i bookstagramową społeczność. Przyznam, że do pozycji z tak potężną machiną marketingową podchodzę ostatnio z dużym dystansem, bo kilka razy mocno się rozczarowałam, ale kiedy zobaczyłam, że polecają ją osoby, których gustom ufam i na których poleceniach nigdy się nie zawiodłam (m.in @bardziejlubieksiazki i @ruderecenzuje), postanowiłam zaryzykować, i to było bardzo pozytywne zaskoczenie.

Choć „Szeptacz” nie należy do najcieńszych, wystarczyły mi dwa wieczory, żeby ją skończyć. Nie mogłam się oderwać od tej książki, już dawno żaden thriller nie trzymał mnie w takim napięciu.

Małe amerykańskie miasteczko z mrocznymi tajemnicami, seryjny morderca, wrażliwe dzieci, zatarta granica między tym co jest wytworem wyobraźni i tym co realne, bohaterowie zmagający się z różnego rodzaju demonami, a wszystko to w niepokojącym, utrudniającym zaśnięcie klimacie. Czy może być lepiej?

Nieustannie korciło mnie, żeby zajrzeć na koniec książki i jak najszybciej dowiedzieć się, jaki będzie finał tej intrygującej historii, ale musiałam się powstrzymywać, bo sposób prowadzenia fabuły, to, jak historia rozwija się z rozdziału na rozdział, bardzo mi się podobały i nie chciałam sama sobie psuć tej przyjemności. Może przyjemność nie jest ogólnie najlepszym słowem na coś, co ma taki ciężki, wręcz klaustrofobiczny klimat, na coś, co cię momentami przytłacza, wprawia w niepokój, stresuje i wywołuje dreszcz, ale właśnie tego oczekuję od thrillera i dokładnie to dostałam.

Bardzo podobało mi się to, jak zostali skonstruowani bohaterowie, i to, jak są ze sobą powiązani. Każdy z nich toczy jakąś wewnętrzną walkę, możemy wejść w ich umysły i sposób myślenia dzięki zmiennej narracji. Mimo, że głównym wątkiem jest rozwiązanie sprawy morderstwa, dla mnie wątki poboczne i to jak wysuwały się w różnych momentach na pierwszy plan, były równie istotnie i naprawdę mnie zachwyciły. Zmagania z żałobą, z uzależnieniem, z odrzuceniem, z traumami z przeszłości – wszystko to autor zdołał rewelacyjnie uchwycić i wpisać w fabułę.
Przyczepiłabym się jedynie trochę do zakończenia, które mnie niezbyt usatysfakcjonowało, ale też nie mogę napisać, że było kiepskie. Może po prostu byłam rozczarowana, że to już koniec?

Polecam!