Żółwie aż do końca recenzja

„Myślałam o tym, dlaczego mnie zapytał, czy kiedykolwiek byłam zakochana. 'Zakochać się' to dziwne określenie, podobne do 'zakopać się'- jakby się grzęzło w ruchomych piaskach i nie mogło temu zaradzić. Nie grzęźniesz tak w przyjaźni, gniewie czy nadziei. Tylko w miłości. Miałam mu ochotę powiedzieć, że nigdy nie byłam zakochana, wiem, jak to jest ugrzęznąć w uczuciu – nie tyle być nim otoczoną, ile zanurzoną w nim, tak jak w tej bożej miłości, o której opowiadała moja babcia.”

Wiele lat temu skusiłam się powieścią Johna Greena „Gwiazd naszych wina” i od tej pory, wielokrotnie obiecuję sobie przeczytać jego inne powieści. Ta jedna wywarła na mnie olbrzymi wpływ. Jeszcze nie sfilmowana, tylko moja wizja losów fikcyjnych bohaterów.

Teraz na nowo zakochałam się w głowie pisarza, bo to, co z niej wychodzi jest piękne, mądre i niezapomniane. Dziękuję mu za to, że stwarza świat, taki realny, jaki on w rzeczywistości jest. Za bohaterów, których kochasz, nienawidzisz… i tak bez końca, po prostu wywołują w tobie tę paletę uczuć, którą nie udało się wywołać przez żadnego innego autora. Za historię tak niezwykłą, a jednocześnie normalną, że dziękujemy Bogu, iż to nas nie dotyczy. Za uświadomienie nam, że każdy ma „swojego demona”, z którym codziennie walczymy, tylko w innej postaci.
Za to kocham tę za przeproszeniem „kapuchę” pana Greena, bo jego najnowsza powieść to nic innego, jak słodko-gorzka piguła, którą każdy powinien przełknąć. 

„Nie mam władzy nad swoimi myślami, więc tak naprawdę nie są moje. Nie mam władzy nad tym, czy się pocę, czy dostanę raka albo rzekomobłoniastego zapalenia jelit i tak dalej, więc moje ciało też naprawdę nie jest moje. Nie ja o tym wszystkim decyduję, tylko jakieś zewnętrzne siły. Jestem tylko historią, którą opowiadają. Jestem okolicznościami.”