Kadziu. Siatkówka & rock'n'roll recenzja

 Przeczytałam książkę kilka dni temu i już trochę o niej zapomniałam, co nie jest chyba dobrym znakiem, ale z drugiej strony czy biografia człowieka spędzającego młodość na zawodach i treningach może doprowadzić do czytelniczego opadu szczęki?
Podejrzewam, że każdy, nawet średnio zainteresowany siatkówką człowiek kojarzy to nazwisko i jeśli nie dzięki wyczynom sportowym to dzięki wyczynom imprezowo-rozrywkowym. Myli się jednak ten, kto sądzi, że życie sportowca jest usłane różami i jest pasmem niesamowitych przygód. Sama złapałam się na tym, że oczekiwałam po książce prawie samych anegdotek i opisu zabawnych sytuacji, ale te (choć dosyć liczne) przeplatały się z mniejszymi lub większymi problemami. 
Dzięki tej książce zakręciła mi się niejedna łezka w oku kiedy czytałam wspomnienia Kadziewicza o jego pierwszych występach w klubie i kadrze – przypomniał mi nazwiska siatkarzy, o których już prawie zapomniałam i którym kibicowałam jako młoda dziewczyna.
Znalazłam tu trochę informacji o relacjach między siatkarzami, choć nie za dużo – być może pewne rzeczy pozostają w szatni i ja szanuję takie zachowanie. Więcej tu pochwał innych zawodników niż krytyki, ale Kadziu wspomina o sytuacjach, w których niektórzy nie zachowali się sportowo.
Książka nie wywołała u mnie efektu Wow, ale może właśnie takie jest życie sportowca. Spodziewałam się, że książka będzie zabawna, ale zamiast tego wywołała u mnie współczucie względem osób, które zostawiają na parkiecie swoje zdrowie, a kiedy nie mogą grać dalej zostają zastąpienie innymi i jeśli nie mają wokół siebie oddanych przyjaciół, mogą spaść na samo dno.