Porzucenie kota. Wspomnienie o ojcu recenzja

Kwiecień dopiero się zaczął, a to już kolejny esej, po który sięgam w tym miesiącu. Co ciekawe, wcześniej nie było mi po drodze z tą formą literacką, ale zaczynam podejrzewać, że się z nią polubię.

Do tej pory znałam Murakamiego jedynie z jego powieści i opowiadań. Nie wiedziałam czego oczekiwać po Porzuceniu kota, ale na pewno nie spodziewałam się zaproszenia do życia autora. Haruki w tym eseju prezentuje czytelnikom, z jego punktu widzenia, najważniejsze wydarzenia ze swojego dzieciństwa, a właściwie takie momenty, które zakorzeniły się w jego dziecięcym umyśle i nie chcą go opuścić po dziś dzień. Dorośli patrzą inaczej na takie rzeczy, nie biorą pod uwagę, że pozornie nieistotne czyny lub słowa odciskają piętno w małych istotach, piętno, które kształtuje ich umysły i przyszłość.

To nie jest książka o kotach, nie są one nawet postaciami w tle, pojawiają się dwukrotnie, na samym początku, o tym więcej będzie poniżej oraz na samym końcu, gdzie Haruki przywołuje kolejną (już niektórym z nas znaną) prawdziwą historię kota ze swojego życia, bo jak się okazuje była ona inspiracją do fragmentu jednej z jego powieści bądź jednego z opowiadań - pamiętałam tę sytuację, ale całkowicie nie wiem, z którego dzieła pochodzi.

Autor rozpoczyna esej od historii próby pozbycia się kota z domu rodzinnego, kiedy był jeszcze dzieckiem, pozornie nie ma ona nic wspólnego z treścią, bo to jednak opowieść o ojcu, lecz tak naprawdę jest ona idealnie wyważonym wstępem do tych wspomnień, ponieważ ojciec i kot nawiązali nić porozumienia, nić, którą łatwiej zrozumieć po skończeniu całości.

Nie będę tu przywoływać dokładnie czym dzieli się z nami autor, ale napomknę, że skupia się na na życiu ojca, jego dorastaniu i dziedzictwie, na okresie wojennym oraz tym nakreślonym wspomnieniami z niej, wplata przemyślenia na temat swojej relacji z ojcem lub tego czego rodzic mógł od niego oczekiwać. Robi to bardzo skrupulatnie, dzieli się datami i historycznymi sytuacjami wojennymi. Napomyka też o konfliktach, które się wytworzyły między nim, a ojcem, jednak to jest ta granica, której nie porusza, więc nie dowiemy się nic więcej na ten temat. Murakami nie ocenia, po prostu się dzieli swoimi emocjami, otwiera się przed nami. Są to bardzo prywatne rozważania i czasem czułam się wręcz niezręcznie, że zostałam zaproszona do tego zakulisowego świata.

Bardzo podobało mi się także krótkie posłowie, w którym autor wyjaśnia co chciał przedstawić w tym eseju, nie zabrakło tu również trochę światopoglądu.

Fragment, który uważam za cenny:

Polecam, to bardzo osobista książeczka, z której można wiele wynieść na temat autora, ode mnie 7.5/10.