Ukochane równanie profesora recenzja

Opowieść jest w prostocie piękna, mimo nierozbudowanej fabuły urzeka ciepłem relacji pomiędzy trzema osobami. Przesłanie książki można określić jako przeżywanie każdego dnia pełnią życia w którym każdy moment może mieć znaczenie. Każdy dzień jest tylko liczbą wśród innych, drobne gesty i spędzanie wspólnego czasu powodują niezwykłe wspomnienia. Książka przedstawia matematykę nie jako nudny dla większości przedmiot a naukę życia, pewną filozofię następstw czasu i wyjaśnienie dalszych zdarzeń przepełnionych miłością i szacunkiem.

Historia gosposi, która po zmianie pracy zostaje skierowana do wymagającego i ekscentrycznego matematyka, którego pamięć trwa tylko 80 minut. Świat znany z książek o twierdzeniach matematycznych przenosi na wyjaśnianie rzeczywistości, której przez specyficzne schorzenie nie jest w stanie zapamiętać. W centrum pojawia się syn gosposi, który staje się łącznikiem pomiędzy pokoleniami. Proces nawiązywania relacji z pozoru trudnej staje się urzekliwy dla całej opowieści, początkowe relacje służbowe przeradzają się w prawdziwą przyjaźń trwająca lata. Należy cieszyć się z małych rzeczy, mimo dynamicznych czasów.

Przed przeczytaniem książki miałem o niej wiele pozytywnych recenzji, jako że klasyka literatury jest moją ulubioną częścią, nie mogłem zostawić tej pozycji. Prosty język nie umniejsza przesłaniu opowieści, przeczytałem ją w miarę szybko, ale na pewno nie jest to ostanie spotkanie z japońską pisarką i jej kunsztem słowa. Zastanawiałem się nad istotą historii outsiderowego matematyka, gosposi i młodego człowieka, prostota lubi zaskakiwać łatwo dostępnym sensem, który można przeoczyć, być może jest to zachowanie pasji, ciągłe dążenie do zachowania normalnego trybu dnia, szczególnie z punktu widzenia profesora. Pozostawia do przemyślenia sprawę bezsilności, nie bez echa zostaje samotność w świcie liczb. Mimo, ze nie jestem fanem baseballu, to z ciekawością śledziłem entuzjazm profesora i chłopca oddającym się w rozgrywki Tygrysów i ulubionego Enatsu.