Nadchodzi chłopiec recenzja

Zwróciłam uwagę na okładkę książki, z jednej strony delikatną, w pastelowych kolorach, ale z drugiej przerażającą. Między ludzkimi kośćmi, jakby wiatr naniósł zeschłe liście miłorzębu. Miłorząb jest symbolem nadziei, braterstwa, nieśmiertelności i przetrwania. Drzewa miłorzębu przetrwały pożar Tokio po pożarze w czasie trzęsienia ziemi w 1923 roku, a także parę z nich przetrwało wybuch bomby atomowej z Hiroszimie. Jednak tutaj są zasuszone liście miłorzębu, może symbolizują wieczną pamięć o tych, po których pozostały już kości. Jedyną żywą istotą jest ptak. Ptak, który może śpiewa pieśń o tym, co się wydarzyło, może jest to dusza, która ulatuje z ciała.

Sięgając po raz pierwszy po literaturę koreańską, myślałam, że otrzymam specyficzną książkę, ze względu na różnicy kulturowe. Natomiast dostałam bardzo uniwersalną książkę. Podobne do opisanych wydarzeń miały miejsce w różnych częściach świata, także w Polsce, kiedy to władza występuje przeciw swoim obywatelom i ich morduje.

W maju 1980 roku dochodzi do zamachu stanu i rządy przejmuje wojskowa dyktatura pod wodzą generała Chon Doo Hwan. W południowokoreański Kwangju na ulice wychodzi młodzież, a czasami dzieci i demonstrują przeciw nowej władzy. W tamtych czasach nazwano to „spiskiem komunistów zmierzającym do obalenia władzy”. Przeciwko nim zostaje wysłane wojsko i zaczyna się kilkudniowa masakra. Życie traci setki osób, często nawet nie można odnaleźć ich zwłok, setki osób trafia do więzienia. Han Kang opowiada o tamtych wydarzeniach, a także o konsekwencjach tych wydarzeń dla ich uczestników. Punktem wyjścia i postacią spajającą wszystkie części w całość jest postać Tang-ho – chłopca, który został zastrzelony przez żołnierza, mimo że wyszedł z podniesionymi rękami. Historia opowiedziana jest z perspektywy różnych osób, ale też niekiedy z perspektywy czasu. Część osób trafiła do więzień, gdzie byli podani ogromowi cierpień fizycznych i psychicznych. Po opuszczeniu więzień, ogromna trauma zmieniła ich życie. Zaczęli przypominać uschnięte liście miłorzębu z okładki, żyli, ale brak w nich było życia („Codziennie zmagam się ze sobą w samotności. Ze wstydem, że wciąż jeszcze żyję. Z tym że jestem człowiekiem.”). Widzimy też wydarzenia z perspektywy rodzin, które poszukują swoich bliskich na salach wypełnionych trupami. Ostatni rozdział jest podsumowaniem powieści, gdzie możemy się dowiedzieć jak te 10 dni zmieniło nie tylko losy pojedynczych osób, ale całego społeczeństwa i jak ten czas zapisał się w zbiorowej pamięci społeczeństwa.

Zachwycił mnie język i sposób narracji. Łatwo jest popaść w patos, martyrologię, przytłaczając czytelnika okrucieństwem. Natomiast autorka w niezwykle subtelny, miejscami poetycki sposób pisze o tragedii, jaka dotknęła tych ludzi, o śmierci, bólu, pamięci i zapomnieniu. Autorka przedstawia uniwersalną i ponadczasową historię, kiedy pojedynczy człowiek, jak i całe społeczeństwo musi się zmierzyć z terrorem własnego państwa.

Rewelacyjna książka, którą warto przeczytać.