Prawda recenzja

 Młody pan William de Worde utrzymuje się z pisania. Właściwie jest pierwszym w Świecie Dysku dziennikarzem. Wszystko dzięki nowemu wynalazkowi - prasie drukarskiej - oraz grupie zaradnych krasnoludów, no i oczywiście talentowi do składania słów i wrodzonemu wścibstwu samego Williama. Owe wścibstwo sprawia, że chłopak trafia na ślad wielkiej afery w kręgach władzy Ankh - Morpork, który to z kronikarskiego obowiązku stara się rozgryźć i opisać.
 
 W Prawdzie jest wszystko to co uwielbiam w książkach Terrego Pratcheta: absurdalne poczucie humoru, fajna, lekka akcja i wreszcie ciekawe spostrzeżenia o nas - tym razem obrywa się ignorancji, chciwości, łatwowierności i ksenofobii - sir Terry pokazuje jak łatwo jest mediom zmanipulować człowieka (w dobrej czy złej wierze). Prawda napisana jest niepowtarzalnym Pratchettowskim stylem, i jak zawsze, świetnie przetłumaczona przez pana Piotra Cholewę.
 Właśnie. Nie będę odkrywczy, ale co począć: To pan Cholewa jest w dużej mierze autorem sukcesu Świata Dysku w Polsce, i jeśli kiedyś tłumacz będzie miał okazję spotkać się z autorem (oby później niż wcześniej), to panie Pratchett jest mu pan winny olbrzymie piwo, za pański niepowtarzalny styl, który udało mu się powtórzyć i uczynić jeszcze niepowtarzalniejszym, co więcej w szorstkim słowiańskim języku.
 
 Słowem (krótkiego) podsumowania: kto zna Pratchetta ten wie czego się spodziewać. Autor miewa lepsze i gorsze (ta jest lepsza) książki jednak zawsze trzymają poziom. Dla mnie Prawda jest jednym z fajniejszych "Pratchettów", jakie przeczytałem w ostatnich latach.