Wróg bez twarzy recenzja

Klasyczna-lekkość-anglosaskiego-kryminału.

To są te cztery słowa. To jest to co, hmmm, z braku innego słowa, to jest to co „wyznacza” tę powieść. Co ją najlepiej określa. Wszystko to jest tak lekkie, przyjemne, normalnie jak byśmy zanurzali się w jakiś literacki puch :) Wszystko jest bardzo brytyjskie swoją drogą, aż dziw, że akcja powieści nie dzieje się na Wyspach (tylko w Kanadzie), ale ten świat sprzedawców pianin, ludzi polujących na rzadkiej okazy literatury, panien polujących na chłopców i mam tych ostatnich oceniających że dana dziewczyna nie jest dość dobra dla ich jedynaka – wszystko to jest tak brytyjskie, że chyba bardziej nie można. Co ciekawe ta lekkość nie gryzie się z poważnym charakterem tematu (tu zginęło dwoje niewinnych ludzi). Narzekałem kiedyś, że u Chrisa Cartera styl jak z powieści dla nastolatków totalnie nie współgra z brutalnymi morderstwami, ciałami rozrywanymi na strzępy itd. Tu nie narzekam, mam wrażenie, że autorka całkowicie świadomie tak to zrobiła. Tzn. styl tej powieści nie jest akurat „nastolatkowy” ale... „Ma być lekko i o to mi chodzi i już” - zdaje się mówić autorka. I my to kupujemy.

Ciekawa jest sprawa odpowiedzi na pytanie o to, czy ta powieść angażuje czytelnika, w jakim stopniu go angażuje. Umówmy się, nikt tu nie szuka mordercy wraz ze śledczymi. Nikt nie zastanawia się jak to się wszystko skończy i czy niewinni unikną kary. Ale – wciąga. Czytamy omalże z zapartym tchem. Ta powieść miała przeogromny potencjał żmudności, bo w sumie widzimy kolejne etapy śledztwa, miejscami wręcz przesłuchania kolejnych świadków, czyli to, co potrafi być tak bardzo żmudne w kryminałach. Żmudności nie ma tu w ogóle. Przeciwnie, na serio włącza się syndrom jeszcze tylko jednej strony.

Do tego autorka miała kilka naprawdę dobrych pomysłów, uczciwie przyznam, że do końca nie domyśliłem się, jaka była rola trującego bluszczu w całej tej intrydze. Albo motyw z umówieniem się w parku – genialny w swojej prostocie.

Tak jak pisałem o tej lekkości (tak, trochę już o niej pisałem ;)), tak mam dowód, że pisarka celowo tak tę książkę rozegrała. Jest w tekście jedna scena, w której naprawdę czuć suspens – przeszukanie pewnego pokoju w celu znalezienia być może tam ukrytych tajnych pułapek. Autentycznie serduszko zaczęło mi nieco szybciej bić ;) Albo scena, w której ktoś, kto miał nie żyć dzwoni do jednej z bohaterek z pewną informacją, choć ona zagrała chyba troszkę mniej. Więc widać, że autorka potrafi pisać inaczej, a lekkość jest jej wyborem.

Ewentualne zarzuty? Cóż, wszystko to trochę już było, i femme fatale i mylenie tożsamości i wszystko czego nie mogę zdradzić w niespoilerowej recenzji :) Ponadto postacie były jednak czasem trochę nijakie.

Warto czasem sięgnąć po klasykę powieści kryminalnej. Wciąga.