Recenzja książki Małe kobietki

Podchodząc do jakiejś lektury, najczęściej mamy do niej pewne przeczucia - spodziewamy się czegoś dobrego lub złego, lekkiego lub ciężkiego do przeczytania.

Od „Małych kobietek” oczekiwałam wiele, chociaż nie myślałam o nich jako o książce, która stanie się moją ulubioną. Wiedziałam mniej więcej, o czym będzie ta powieść - to w końcu klasyk, a w dodatku rodzice czytali mi jakąś opowiastkę, bardzo skróconą, ale z grubsza opisująca niektóre przygody rodziny Marchów, gdy byłam młodsza. O tym, że książkę czyta się lekko i przyjemnie, powiedziała mi wcześniej moja przyjaciółka.

Powieść jak najbardziej spełniła wszystkie moje oczekiwania. Tak naprawdę nie zawierała niczego, czego nie mogłabym się spodziewać - mówię tu oczywiście o budowie tekstu, stylu pisania autorki i świecie przedstawionym, a nie o fabule w samej sobie, bo tu akurat trafiło się kilka niespodzianek. Przede wszystkim jestem zachwycona barwnym przedstawieniem postaci i klimatem, jaki udało się uzyskać autorce - otwartego domu z otwartymi ludźmi.

Wszystkie dzieła osadzone w XIX i XX wieku znajdują miejsce w głębi mojego serca. Z „Małymi kobietkami” nie było inaczej, chociaż, tak jak się spodziewałam, zdecydowanie nie jest to moja ulubiona książka. To po prostu dobra, solidna pozycja, warta polecenia i dyskusji. Piękna w swoim nieskomplikowanym, ale chwytającym za serce stylu.

W książkach bardzo cenię również różnorodność głównych bohaterów. Uważam, że im jest ich więcej - oczywiście dobrze wykreowanych i stworzonych z rozmysłem, a nie jedynie na ilość - tym lepiej, bo czytelnik może się z którymś z nich utożsamić. W „Małych kobietkach” mamy cztery, zupełnie różne od siebie główne postacie. Meg, najstarsza, to najstateczniejsza z sióstr i jej pragnieniem jest po prostu wieść szczęśliwe małżeństwo. Jo to jej zupełne przeciwieństwo - wesoła, roztrzepana, pełna wigoru i siły. Mamy jeszcze młodszą od nich Beth, nieśmiałą, najbardziej oddaną domowemu gospodarstwu i posiadającą wyróżniające się zdolności muzyczne, i Amy, trochę zbyt próżną miłośniczkę sztuki. Jak spośród takiego wachlarza różnych osobowości można nie znaleźć swojego ulubieńca?

Podsumowując, myślę, że „Małe kobietki” to tak barwna, bogata w prawdy życiowe i napisana lekkim piórem opowieść, że prawie niemożliwym jest, aby nie podpadła komuś do gustu - chyba, że ktoś w ogóle nie lubi czytać. Moim zdaniem to dzieło tak pełne, że z całą pewnością nadaje się również na lekturę szkolną.