Klub tylko dla facetów recenzja

Czy promowanie przez korporacje balansu pomiędzy życiem osobistym, a pracą jest tylko pustym sloganem? Czy rzeczywiście pracodawcy zależy na wciągnięciu pracownika w wyścig szczurów, z którego trudno się wydostać?

Powieść Eriki Katz ukazuje świat korporacji prawniczej od podszewki. Podszewki garniturów od projektantów czy markowych garsonek, pod którymi skrywają się bezwzględni, przekonani o swojej wyjątkowości, nadużywający władzy ludzie. Ale również Ci sfrustrowani, samotni, poświęcający życie dla kariery przywdziewający na co dzień maski profesjonalistów.

Alex Vogel, młoda prawniczka, dostaje pracę w jednej z najlepszych kancelarii prawnych na Manhattanie. Co jednak idzie nie tak, skoro książka rozpoczyna się przesłuchaniem kobiety w roli świadka? Zabieg ten wzbudził we mnie niesamowitą ciekawość i chęć poznania przyczyny. Zeznania przeplatane są odniesieniami do początków pracy Alex w korporacji.

Dziewczyna nie zdaje sobie sprawy jak niepostrzeżenie znalazła się w zamkniętym kole stworzonym z oczekiwań firmy. Zupełnie traci dystans, w czym z pewnością nie pomaga jej naturalna skłonność do rywalizacji i narzucania sobie ambitnych celów. W pewnym momencie przestaje żyć własnym życiem. Jest tylko firma. Dni zlewają się ze sobą, a jedynym celem jest przetrwanie.

Szybko uderza jej do głowy to, co wiąże się z jej nowym życiem. Kolacje w ekskluzywnych restauracjach, zakrapiane alkoholem i pełnymi podtekstów rozmowami z kolegami i klientami to dopiero początek. No co musi się godzić by osiągnąć sukces, jak bardzo pozwoli naruszyć swoją strefę komfortu? Gdzie będzie granica, przy której powie „stop”?

Ten świat przerażający i pociągający jednocześnie pokazuje jak łatwo wpaść w sidła osobie młodej i ambitnej, spragnionej sukcesu i akceptacji. Pokazuje też ułudę jaką jest kultura korporacyjna i fałsz relacji pomiędzy pracownikami.

Mimo, że powieść traktuje o korporacji prawniczej, co brzmi dość poważnie, to jest jednak napisana lekkim językiem stanowiąc przyjemną lekturę na jeden wieczór. Czasem z przerażeniem, lub niedowierzaniem czytałam o praktykach stosowanych w tych kręgach. Czy to standard, czy niechlubny wyjątek? Doświadczenie autorki nie pozostawia złudzeń.