Kobieta ze szkła recenzja

„ Wewnątrz każdego człowieka tli się nadzieja, że dzień jutrzejszy zaspokoi jego potrzebę miłości. W niektórych sercach ten żar jest tak zachłanny, że staje się burzą ognia i zamienia wszystko w proch. Ale ciepła, które wtedy daje – ciepła i światła – nie sposób z niczym porównać.”

„Kobieta ze szkła” to zdecydowanie historia miłosna, ale z mrocznym wątkiem w tle. Różne opinie o niej czytałam, ale mnie wciągnęła. Może chodziło właśnie o ten drugi wątek, gdyż wielbicielką nieodkrytego jestem. Główna bohaterka, Rosa, musi podjąć niełatwą decyzję o swojej przyszłości. Rozsądek zwycięża. W swojej wiosce zostawia przyjaciela, którego darzy uczuciem i wyjeżdża wraz ze swoim starszym mężem do odległego Stykkisholmur. Na miejscu czeka ją samotność i dziwne odgłosy pochodzące z wnętrza domu. Rosa poznaje miejscową społeczność, z której tylko część osób jest jej przychylna. Czy w tych trudnych okolicznościach uda się dziewczynie ułożyć sobie życie w nowym miejscu i z tym mężczyzną a także czy mroczna zagadka zostanie rozwiązana, dowiemy się po przeczytaniu całości.

Historia, choć dziejąca się w odległych czasach i w odległej Islandii przypomina codzienność każdego z nas. Dzieciństwo, dorastanie, wybory i ich konsekwencje w przyszłości, miłość,samotność, strata. Do tego mieszanina dawnych wierzeń, run ze światem chrześcijańskim. Ponadto surowe krajobrazy Islandii potęgujące odczucie samotności bohaterów a jednocześnie będące w pewien dziwny sposób magiczne. Lubię jak opowieść płynie, lubię czytać życiorysy bohaterów z krwi i kości. Lubię poznawać ich przemyślenia, odczucia. W „Kobiecie ze szkła” właściwie nie trzeba się zastanawiać co im w duszy gra, bo właściwe wszystko jest opowiedziane. Rzeczywiście autorka mogła trochę ubarwić głównych bohaterów, głębiej zarysować ich charaktery, pozostawić niedopowiedzenia. Akcja w tej książce może nie jest wartka, ale pewnie teraz była odpowiednia pora, aby ją przeczytać. Wierzę, że każda książka ma naszym życiu swój czas. Zachęcam do jej przeczytania, ponieważ nie jest to typowe romansidło, których nie trawię, tylko przyzwoita, bardzo dobrze napisana opowieść.