Inne tonacje ciszy recenzja

Kiedy znaczyłam, że Remigiusz Mróz wydał młodzieżówkę byłam sceptycznie nastawiana. Uwielbiam jego serię z behawiorystą więc wiem, że ten człowiek umie być bezwzględny w swoich powieściach. Co więc może wiedzieć o pisaniu młodzieżówek?
Jednak ciekawość wzięła górę i postanowiłam ją przeczytać. Spodziewałam się, czegoś słabego, może nawet DNFu. Oj jak bardzo się myliłam.

Książka jest rewelacyjna. Pomysł na fabułę z którym nie spotkałam się nigdzie indziej sprawia, że przez książkę się płynie. Nie da się jej odłożyć bo musisz wiedzieć co będzie dalej. Gnasz do końca żeby poznać rozwiązanie zagadki. A kiedy je poznajesz stoisz jak wryty i nie wiesz co zrobić ze swoim życiem.

Ksiazka pochłonęła mnie bez reszty a gdy w odpowiednich momentach słuchałam dołączonej do niej playlisty, to miałam łzy w oczach i ciarki na plecach. Zawsze gdy wracam do tych piosenek to sobie o niej przypominam i przeżywam te emocje na nowo. Uwielbiam tę książkę. Bardzo rzadko daje jakiejś książce 10 gwiazdek ale ta bardzo mocno na to zasłużyła.

Ta historia z początku lekko bawi, później jest ciekawość, nastronie niepokój a na końcu zdruzgotane serce.

Mam tylko jedno pytanie związane z nią. Co Remigiusz Mróz ma w planie zrobić z tych kawałkiem mojego serca, który mi zabrał na koniec tej książki? Serio Remigiusz powiedz mi! Bo to co zrobiłeś na końcu tej książki sprawiło, że nie migalm się pozbierać przez kilka dni.

Ta książka wprowadziła mnie w zastój czytelniczy. Dlatego że była tak dobra i tak mocno złamała mi serce, że nie byłam w stanie wpuścić do swojego umysłu innej historii dopóki nie przetrawię tej

Czekam bardzo mocno na kontynuację tej powieści, jednak boję się tego co mnie w tej kontynuacji nędzę czekać. Nie chcę znać tej historii bez tej osoby którą Remigiusz mi zabrał a jednocześnie wiem że bardzo mocno chce poznać dalsze losy reszty bohaterów i dowiedzieć się co było dalej. Mam tylko nadzieję, że teraz będziesz łaskawszy dla swoich czytelników.

Czytajcie, czytajcie i jeszcze raz czytajcie.