Pustkowie zwane pokojem recenzja

,,Pustkowie zwane pokojem'' jest książką dorównującą rozmachem i wizją ,,Pamięci zwanej Imperium''. Jest jednak w pewnym sensie mniej polityczna - wydaje mi się, że Arkady Martine tym razem położyła większy nacisk na relacje między bohaterami i na dynamikę między nimi, niż na cokolwiek innego. Ostatecznie jednak nie dziwi nas to zbytnio, bo w końcu mamy wojnę.
Wojnę z nieznanym. Z obcym. Z obcym, które potrafi udawać bramy skokowe. Które pożera i rozpuszcza statki. Które w jednej chwili jest, a w następnej - znika.
Z obcym, które wydaje dziwne, wywołujące mdłości dźwięki. Które śpiewa w My.

Osi konfliktu mamy w tej powieści jednak o wiele więcej.

Stacja Lsel z której pochodzi Mahit Dzmare, wciąż dąży do zabezpieczenia swojej niezależności od Teixcalaanu i jego wpływów. A jak to zwykle bywa, dzieje się to za pomocą intryg. I to tych na wysokim szczeblu - palce macza w tym Darj Tarats, który już kiedyś próbował przeciągnąć na swoją stronę Yskandra Aghavna, poprzedniego ambasadora Lsel; w sprawę zaangażowana jest Dekakel Onchu, ta sama, która w poprzedniej części próbowała Aghavna ostrzec przed czyhającym na niego niebezpieczeństwem; i wreszcie też Aknel Amnardbat, bodaj najbardziej niebezpieczna z nich wszystkich.
Mahit, oczywiście, próbuje lawirować między nimi w takich sposób, żeby ocalić swoją skórę. I żeby nie wydało się to, co zrobiła ze swoim imago.

Nowa yaotlek, Dziewięć Hibiskus, ma nie mniej pilne od obcych problemy - a jeden z nich nosi imię: Szesnaście Wschód-Księżyca. Bo wiecie, jak to wśród urażonych ambicji i zawiści bywa, nieważne, że za progiem czai się zagrożenie, każdy moment jest dobry, żeby wbić rywalowi nóż w plecy.
W przenośni albo dosłownie.
Na szczęście towarzyszy jej przyjaciel, ikantlos Dwadzieścia Cykada. Teixcalanlitzlim wyznający kult homeostatu.

Jej Promienność, Dziewiętnaście Ciesak, rządzi Teixcalaanem i obserwuje młodego Osiem Antidotum, który staje się coraz bardziej podobny do Sześć Kierunku. Chłopiec ma zaledwie jedenaście lat, a już staje się dość ważnym graczem pomiędzy kilkoma różnymi teixcalaanlijskimi frakcjami. Każdy chce uszczknąć coś dla siebie.


Do tego Mahit Dzmare wciąż próbuje się rozeznać w chaosie imagowym - gdzie kończy się ona, a gdzie zaczyna się Yskander? I który? Młodszy czy starszy?
Jakby tego było mało na Stacji zjawia się nagle Trzy Trawa Morska, jej była asekreta, i zabiera ją ze sobą.
A, jak pamiętamy z poprzedniego tomu ich relacja była bardzo bliska. I bardzo skomplikowana. Pełna niedopowiedzeń, z kilkoma uprzedzeniami i pewną dozą czającej się w głębi nieufności.


,,Pustkowie zwane pokojem'' jest książką niespieszną, rozwijającą się powoli. Ale nie jest to jej wadą. Wszystko ma swój czas i swoją kolej, a poczucie zagrożenia nie opuszcza nas od pierwszych stron do samego końca.

Z całego serca: polecam. Arkady Martine oficjalnie awansowała na jedną z moich ulubionych współczesnych pisarek s-f.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl