Recenzja książki Utraceni

Pierwszą taką moją myślą na temat tej książki jest: podobała mi się, alee, mniej niż poprzednie książki autora, które miałam okazję dotąd przeczytać. Samą natomiast ocenę mocno podniosło ostatnie około 100 stron.
Książki Mossa są bardzo na czasie i mówią o rzeczach ważnych, często brzydkich, złych, chorych, destrukcyjnych...
Ta książka nie była szczególnie drastyczna czy brutalna, może była jedna taka scena, natomiast częściowo to co tu się działo było...chore, popieprzone. To wszystko co dotyczyło Ziemowita i jego znajomych. To czego powoli dowiadujemy się z kolejnych rozdziałów. Trochę bym rzekła, że autor bawi się z nami, operując czasem. Teraźniejszość miesza się z przeszłością i chyba w dużej mierze to sprawia, że gdzieś to wszystko ogromnie ciekawi i po prostu musimy czytać! musimy dowiedzieć się co i jak, kto i dlaczego. Powolutku odkrywamy karty, żeby przekonać się, że i tak nic nie wiedzieliśmy :P
Ziemowita poszukują Sandra i Igi, którzy zajmują się poszukiwaniem osób zaginionych. Którzy sami to przeżyli- bliskie im osoby zniknęły.
Bardzo podobało mi się ukazanie tego, jak człowiek może się zmienić po tak druzgocących przeżyciach. Matka Sandry i ona sama. Takie coś nie pozostaje bez śladu. Tak cholernie mocno wpływa na człowieka. Sandra stała się taka zimna, oschła, taka...nijaka, żadna. Po prostu jest, egzystuje, ale nie żyje.
Igi też kojarzy mi się trochę z takim...rozmemłaniem, zblazowaniem i no cóż, jaraniem zioła.
I tu właśnie jest mały problem, bo najzwyczajniej w świecie, nie polubiłam głównych bohaterów. Nie to, że ich nie lubię, ale nie wiem czy to nawet nie gorzej.
Całe śledztwo, które prowadzili, toczyło się dość powoli, żeby nie powiedzieć, ślamazarnie i nieumiejętnie.
Czegoś w tym wszystkim zabrakło.
Dopiero końcówka, zaczęła wręcz gnać, samo zakończenie, rozwiązanie sprawy, moocno tu wszystko przyspieszyło!
Było też coś, bliżej końca, co było dość przerażające, ale...w inny sposób. Wwiercało się w głowę, w żołądek, strach, niepokój, wwiercało się w mózg, tak jak jej...
Schizowe, psychodeliczne.
Tak jak wspomniałam, ta końcówka podniosła ocenę całości.
Czy przeczytam kolejną część tej serii? Z pewnością tak, jestem ogromnie ciekawa co nam tym razem zaserwuje Marcel Moss.