Koniec pieśni recenzja

Wojciech Zembaty studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, ale ostatecznie ukończył polonistykę w ramach MISH. Pisywał recenzje, eseje historyczne, teksty satyryczne i piosenki. Swoje opowiadania publikował na łamach „Lampy i Iskry Bożej" oraz „Nowej Fantastyki" i - jak sam twierdzi - „popełnia też kolejne: fantastyczne, przeciętne i inne". Obecnie pracuje w TVN jako redaktor i scenarzysta.

„Otwórz wrota do legendarnej krainy.
Wejdź w świat, którym rządzi stal mieczy
I krwawe obrzędy druidów.
Poznaj koniec pieśni.”

Akcja książki pt. „Koniec pieśni” rozgrywa się w Wielkiej Brytanii w zamierzchłych czasach króla Artura Pendragona oraz w teraźniejszości w polskiej stolicy- Warszawie.
Powieść ta opowiada nam o losach kilku osób, które jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać, nie mają ze sobą nic wspólnego. Bo co może łączyć tak odmienne postacie jak chociażby Bedevira- ostatniego giermka króla Artura, Igiego- zagubionego, polskiego nastolatka, nie radzącego sobie ze swoimi problemami, na dodatek nawiedzanego w snach przez demony, Mab- piękną, tajemniczą Fryzyjkę, Łukasza Klimkowskiego- szkolnego pedagoga w prywatnym warszawskim liceum czy Rhodriego- druida, pragnącego ratować świat. Jednak za sprawą pewnego pradawnego naszyjnika wykutego przez Zapomnianego boga ich drogi życiowe zbiegają się w tym samym punkcie. Muszą stawić czoło niebezpieczeństwom, zawiłym spiskom grupy druidów, prastarym mrocznym bóstwom żądnym krwi i władzy oraz wrogim najeźdźcom depczącym im po piętach. Co z tego wszystkiego wyniknie? Czy bohaterowie udźwigną ciężar niespodziewanie rzucony im na barki? I wreszcie jak zabrzmi koniec pieśni?
„Koniec pieśni” zabiera nas w magiczny i pełen tajemnic świat, który poznajemy z niezwykłą zachłannością wręcz „pożerając” kolejne strony książki. Akcja toczy się w sposób wartki i szybki. Cały czas trzyma nas w ogromnym napięciu. Język, jakim posługuje się pisarz jest łatwy w odbiorze i nie przysparza czytelnikowi trudności w odbiorze tekstu. Bohaterowie są różnorodni i ciekawie zbudowani. Wyrażają całą gamę charakterów i osobowości.
Na uwagę zasługuje również niezwykle piękna okładka. Urzeka nas swoją prostotą i symboliką. Przedstawia wytatuowanego, nagiego wojownika dzierżącego w dłoniach miecz. Jest on odwrócony tyłem, a jego wzrok pada na budynki teraźniejszego miasta- Warszawy.
Jedynym minusem tejże książki, o którym muszę wspomnieć, jest duża ilość błędów- „literówek”, ale to nie jest już raczej wina samego autora.
Moim zdaniem „Koniec pieśni” to pozycja, która powinna trafić do rąk każdego fana fantastyki. Nie możemy omijać szerokim łukiem książek polskich pisarzy, gdyż nie odstępują one na krok od literatury zagranicznej. Na pewno się nie zawiedziecie. Szczerze zachęcam do przeczytania tejże powieści… Umili wam pewnie nie jeden wieczór.