Rana recenzja

Jeżeli liczycie na kryminał, to i nie tym razem. Wojtka Chmielarza zamknięto już w ramy kryminału właśnie, a on po raz kolejny pokazuje, że się nie da :)

Prywatna szkoła w Warszawie. Jedna z najlepszych uczennic Marysia popełnia samobójstwo. Elżbieta, niezbyt lubiana przez dyrekcję nauczycielka rozpoczyna prywatne śledztwo i znika. To, że została zamordowana wiedzą między innymi Klementyna, nowa nauczycielka w szkole, kobieta dręczona przez tajemnicę sprzed lat, której niespodziewanie udało się tu znaleźć pracę, oraz jeden z jej uczniów Gniewomir, duch niespokojny i niepokorny, którego pasją są seryjni mordercy. Tych dwoje połączy tajemnica i strach do tego stopnia, że chłopak ukrywa się u nauczycielki przed swoją rodziną. Ale czy ufają sobie? Czy będą dla siebie ratunkiem?

W tej książce nie ma w stu procentach pozytywnego bohatera. W tej książce nie znajdziesz radosnych momentów. Tu każdy ma coś do ukrycia. Tu każdy walczy o swoją „spokojną” przyszłość. Tu każdy chce przetrwać nawet kosztem najbliższych.

Ranę czyta się jednym tchem, dlatego kiedy musiałam porzucić książkę wkładałam słuchawki i włączałam Storytel. Autor co rusz podrzuca nam jakiś kąsek, jakiś trop, a my po raz „54” zmieniamy zdanie na temat tego, co się stało, a z każdym kolejnym trupem zastanawiamy się, jak to się skończy?

Jak wiecie na podstawie Żmijowiska serial się kręci, a i ta powieść ma ogromny potencjał na to by przypomnieć ją sobie za czas jakiś z kieliszkiem wina tudzież z innym napojem patrząc w ekran telewizora. Bo co ludzi przyciąga do książek i do ekranu? Ano dobra historia i dobrze skonstruowane związki międzyludzkie. Bo choćby z pozoru nieprawdopodobna, może się przytrafić, bo w ludziach drzemią instynkty pierwotne wręcz. Potrafią być silni, słabi i potrafią manipulować. Doznając krzywdy od jednych, podobną krzywdę oddają innym. A to co w głowie ludziom gra, w ramach tej książki autor ubrał w trzymającą w napięciu fabułę. 

PS. A na Instagramie #rana walczy z bollywood :)

Zapraszam na