Krew elfów recenzja

Zachwyt na polską fantastyką trwa, i nadzieję mam, że trwać będzie dalej. Na “Krwie Elfów” nie zawiodłam się , trzyma fason tak, jak poprzednie części. Znajdzie się i magia, i stwory, i pełno napięcia oraz wyczekiwania co będzie dalej.
“Krew elfów” to początek sagi. Jedni zaczynają od tej części, a opowiadania zostawiają na koniec, a inni czytają po kolei. Ja czytałam od opowiadań i tak polecam każdemu, kto zabiera się za wiedźmina. Dzięki opowiadaniom wczułam się w akcje, język, poznałam potwory i Wiedźmiński świat. Przede wszystkim, nie było zaskoczenia w sadze, kto to jest Ciri, co łączyło Geralta z Yennefer, skąd wzięła się przepowiednia? Zamiast zastanawiać się i szperać o co w tym wszystkim chodzi, mogłam spokojnie oddać się powieści. A dzieję się nie mało. Każdy rozdział to coś, co wprowadza do nowego, wiecznie coś się dzieję, zbliżająca się wojna, Ciri uczy się magii, płatni mordercy, żagnice, przepowiednie, źródła i różne inne przygody, które wciągają jak magnez i nie chcą wypuścić do samego końca. Jednym słowem, w Wiedźmina wsiąkłam jak kamfora. :)