Krew Manitou recenzja

Między wydarzeniami z "Ducha Zagłady", a tymi z "Krwi Manitou", Harry Erskine mierzy się po raz czwarty z Misquamacusem w opowiadaniu "Wnikający duch" ze zbioru "Uciec przed koszmarem". Tym razem żadny krwi szaman odradza się w córce Harry`ego i Karen - Lucy. Opętane dziecko dopuszcza się coraz bardziej przerażających czynów, w konsekwencji doprowadzając do powrotu szamana. Misquamacus zostaje jednak pokonany przez manitou pociągu, które okazuje się silniejszy niż prastara indiańska magia. Przypomina to trochę pierwszą część kiedy Misquamacus zostaje pokonany przez manitou wielkiego komputera - symbolu techniki białego człowieka.

Wraz z Harrym powracają nasi ulubieni bohaterowie - Amelia Crusoe i Śpiewająca Skała, po raz kolejny jako duch.

Powieść zaczyna się od przygody drugoplanowej postaci -Franka Wintera, który jest lekarzem. Staje on oko w oko z epidemią, która zmienia ludzi w żądne krwi wampiry. Zarażeni zrobią wszystko, aby tylko napić się krwi. Zaraz się rozprzestrzenia, tysiące ludzi zostaje zamordowanych, a setki przemieniają się w żywe trupy - wampiry Strigoi. W tym samym czasie Harry natrafia na ślady prowadzące do Zbieracza Wampirów, przywódcę hord nieumarłych - Vasila Lupa. To jego do życia zbudził Misquamacus, którego rozszczepiony w "Duchu Zagłady" duch zespolił się w jedno pod wpływem temperatury wytworzonej przez atak na World Trade Center. Misquamacus odzyskawszy siły opętuje Lupa, zawiera z nim krwawy pakt i ponawia próbę zniszczenia Ameryki.

Dla fanów tej serii "Krew Manitou" będzie ciekawym zestawieniem dwóch kultur. Obiektywnie patrząc, jest to najgorsza część serii. Gdyby to miałaby być powieść o wampirach to ocena byłaby wyższa, oczywiście gdyby nie było wątków o Manitou. Mimo to, książka godna jest polecenia.