Recenzja książki Królestwo popiołów. Część 1

Czy Wy także odczuwacie stres i strach przed finałowymi tomami Waszych ulubionych serii? Ja jak najbardziej, zwłaszcza tak długiej jak “Szklany Tron”. To właśnie w ostatnich rozdziałach swoich ulubieńców najczęściej spotykamy się z rozczarowaniem. Ale czy tym razem tak było?

“Królestwo popiołów” zostało podzielone na dwie części, ale uznałam, że skoro tworzą jedną całość to i ja stworzę jedną recenzję.

Jak wiemy z “Imperium burz” - Celeana została porwana przez Meave, królową Fae. Zdążyła jednak podzielić się ze swoim planem i przydzielić zadania swoim towarzyszom. Pierwszy finałowy tom skupia się na tej kwestii. Chaol wraz z Yrene płynie z całą armią, Aedion wraz z Lysandrą stawia czoła wojskom Erawana, Rowan ze swoimi towarzyszami za wszelką cenę próbuje odnaleźć i uwolnić młodą królową, a Manon Czarnodzioba wraz z Dorianem i pozostałościami jej sabatu wyrusza zjednoczyć wiedźmy Crochan i odnaleźć ostatni klucz Wyrda.

Z kolei druga połowa tej świetnej historii przedstawia już tok toczących się bitew z Erawanem, tajemniczą magię i przede wszystkim... poświęcenie.

Każdy rozdział jest napisany z punktu widzenia danej grupy. Są to bardzo emocjonalne teksty, pełne trudnych wyborów, a przede wszystkim pokazujące przemiany głównych bohaterów.

Celeana z dumnej, wiecznie śmiejącej się w twarz śmierci przeistacza się w kobietę złamaną, pełną traum i fobii. Jest to świetnie uzasadnione, cały czas swojej niewoli spędziła w torturach i w metalowej trumnie... Ale to chyba najbardziej w niej kochałam, że była taka "na przekór”. Na szczęście dalej jest pełna genialnych pomysłów.

Manon i Dorian przechodzą jak dla mnie największą przemianę. Srebrnowłosa królowa Crochan odnajduje swoje człowieczeństwo, poznaje smak miłości, nie tylko do mężczyzny czy swojej ukochanej trzynastki. Dojrzewa do tego, by być pełnoprawną królową, tą samą, która daje słowo innej królowej i go dotrzymuje.

Dorian na pewno zmężniał, zaakceptował swoją inność i fakt, że wiele w życiu stracił. Dzięki temu jest w stanie sam również wszystko poświęcić, dla tych których kocha.

Nie obeszłoby się bez wad. Aedion i jego uraza do Lysandry to najbardziej irytujący mnie wątek w tym tomie. Czasami, aż przerywałam lekturę, by ochłonąć i nie denerwować się na jego ośli upór.

Sam finał był bardzo emocjonujący, zaskakujący i sama uroniłam parę łez...

To, co rzuciło mi się w oczy to fakt, że prawie każda żeńska główna bohaterka skończyła z romantycznym księciem. Ale czasami i takie cukierkowe zakończenia są potrzebne.