Mój dziadek był drzewem czereśniowym recenzja

Główny bohater tej krótkiej książeczki to kilkuletni Antoś. Chłopiec często spotyka się ze swoimi dziadkami z miasta, których kocha, ale nie ma z nimi wielu wspólnych tematów i nie łączy go z nimi silna więź. Kilkulatek bardziej zżyty jest z tymi, z którymi rzadziej się spotyka, mieszkającymi na wsi. Uwielbia ich codzienne obowiązki, jakże inne od tych w mieście, samochód i poczucie humoru. Kiedy umiera babcia Antkowi jest bardzo ciężko, ale to właśnie wtedy więź łącząca go z dziadkiem Oktawianem jeszcze bardziej się umacnia. Chłopiec musi także zmierzyć się z kłótniami i problemami rodziców, a także brakiem przyjaciół i niezrozumieniem w szkole przez rówieśników.

Po śmierci babci Antoś na dłużej przyjeżdża do dziadka. To właśnie wtedy bliżej poznaje gęś, która okazuje się być babcią i Felicjana – ukochaną czereśnię. On za to jest po trochu Antkiem, mamą, a najwięcej dziadkiem. Dziecko często wspina się nawet na najwyższe gałęzie ukochanego drzewa i z nim rozmawia. To właśnie dzięki starszemu panu chłopiec wkracza w świat fantazji, rozmawia ze zwierzętami i przyjaźni się z Felicjanem chodząc po jego gałęziach.

Życie dziadka również w pewnym momencie się kończy. Dla Antka to jeszcze trudniejsza i bardziej bolesna strata. Chłopiec musi jakoś stawić czoło nowej rzeczywistości w której brakuje ukochanych dziadków i pogodzić się ze stratą.

Książka to piękna historia opowiedziana słowami kilkuletniego Antka. Krótka lektura traktuje o stracie, radzeniu sobie z odejściem najbliższych i problemach w rodzinie, czy z rówieśnikami.

Oprócz opowieści o stracie Angela Nanetti napisała książkę, która ukazuje w jak inny sposób dorośli i dzieci patrzą na świat i postrzegają problemy i trudne sprawy.

Powieść z jednej strony przypomina również jak ważnymi osobami w życiu dziecka są dziadkowie i jak silna więź łączy z nimi dziecko, z drugiej zaś pokazuje jak należy się nimi cieszyć póki są wśród nas i jak poradzić sobie ze smutkiem po ich odejściu.

Polecam tą krótką i piękną książkę nie tylko dzieciom, ale także dorosłym, którzy przecież też kiedyś byli dziećmi.