Krwawy szlak recenzja

"Świat staje się czerwony. Czerwony jak ogień. Wszystko. Ziemia, niebo, chałupa, ja, Lugh - wszystko czerwone. Drobny czerwony pył wypełnia powietrze, osiada na każdej najmniejszej rzeczy. Krwawy świat. W życiu nie widziałam nic takiego. Ja i Lugh patrzymy na siebie. Wygląda jak koniec świata, mówię. Mój głos jest przytłumiony, jakbym siedziała pod kocem. Nagle z czerwonej mgły wyłaniają się mężczyźni na koniach."

"Przed nami jak okiem sięgnąć długa prosta droga, teraz porośnięta trawą i chaszczami. Po obu stronach stoją zardzewiałe szkielety drapaczy chmur, które wcześniej widzieliśmy w oddali. Od głównej drogi odchodzą mniejsze, jak gałęzie drzewa. Widać, gdzie dawno temu stały budynki. Teraz zostały tylko kikuty i porośnięte trawą wzgórki. Stopniowo się zawalały, a ziemia, roślinność i wiatry po cichu zasypywały to, co z nich pozostało. Żeby to ukryć. Pogrzebać przeszłość."

"Kiedy zamknę oczy, przychodzi po mnie mrok. Wypełza ze swojej kryjówki i obejmuje mnie zimnymi ramionami. Wkrada się do mojego krwiobiegu, moich kości, mojej duszy. Wyciska ze mnie całą nadzieję. Jeśli wpuszczę go do środka, nigdy się stąd nie wydostanę. Zostanę i będę walczyć w klatce, aż zacznę przegrywać. Aż zginę na praszczętach. Boję się, że w końcu mrok okaże się silniejszy od lawy. Gdy zamykam oczy, nadchodzi. Nadchodzi mrok. Mrok i sny."

"Czujesz, jaki jest zimny? Zwykły kamień rozgrzałby się na ciele. Ale nie ten. Pozostaje zimny, dopóki nie zbliży się do tego, czego pragnie twoje serce. Wtedy się rozgrzewa. Im bliżej jesteś, tym mocniej cię parzy. I stąd wiesz."