Dzień popiołów recenzja

W kolejnym kryminale z serii z komendantem Niémansem i jego asystentką Ivaną Bogdanović nasza para udaje się na pogranicze francusko-niemieckie, do Alzacji, gdzie funkcjonuje mała sekta anabaptystów przypominająca bardzo amerykańskich Amiszów – separują się od świata i żyją jak przed wiekami. Właśnie członek tej sekty ginie w remontowanej kaplicy, przywalony rusztowaniami. Na pozór wygląda to na wypadek, ale wiele poszlak wskazuje na morderstwo. Nasza para działa dwutorowo: Ivana zatrudnia się jako pracownik sezonowy przy zbiorze winogron dla anabaptystów, bo w gorącym czasie zbiorów nie są oni w stanie sami zrobić wszystkiego i wynajmują robotników. Ma ona za zadanie poznać sektę od środka. Z kolei Niémans prowadzi oficjalne śledztwo, biorąc do galopu lokalne służby, które nie kwapią się zadzierać z anabaptystami.

W trakcie śledztwa Ivana działająca jako przykrywkowiec wpada w potężne tarapaty i parę razy cudem unika śmierci, to jej szczęście jest, prawdę mówiąc, nieco naciągane... Poza tym wychodzą na jaw następne morderstwa, rzecz cała staje się mocno brutalna.

W miarę rozwoju fabuły poznajemy dokładniej sektę anabaptystów. Prezentują się oni jako ludzie pokojowi, brzydzą się przemocą, nie biorą broni do ręki, żyją ściśle według zasad biblii, zajmując się głównie rękodziełem i produkcją wina. Niemniej w trakcie śledztwa okazuje się, że ten idealistyczny obraz sekty, zresztą przez nią samą stworzony, coraz bardziej mija się z prawdą.

Książka ma strukturę klasycznego kryminału: najpierw zbrodnia, potem długie i skomplikowane śledztwo, wreszcie wykrycie sprawcy. Rzecz jest sprawnie napisane, zwraca uwagę brawurowy styl autora, oto jak opisuje prokuratora biorącego udział w sprawie: „Z bliska na jego twarzy widać było jednak zmarszczki i inne dewastacje, jakich dokonał czas. Wyglądał jak przypudrowany stary markiz.” Dobre...

Z drugiej strony książka jest mocno odjechana i nieco dziwaczna, pełna wątków biblijnych i ezoterycznych. Niestety, po raz kolejny Grangé wchodzi w takie odjechane tematy, to nie moja bajka, wolę w kryminale dobre tło społeczne czy obyczajowe: preferuję Simenona nad Dana Browna, niestety francuskiemu autorowi bliżej w tej książce do tego ostatniego.

Dobrze mi się słuchało audiobooka w świetnym wykonaniu Adama Baumana.