Recenzja książki Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście

"Major Golonko. Prawdziwe nazwisko Kukuczka, imię Jerzy. Wykształcenie średnie techniczne. Zawód wykonywany - alpinista. Na stałe zamieszkały w Katowicach, żonaty, ojciec dwojga dzieci. Wzorowy ojciec rodziny, domator, wrodzone zdolności kulinarne." - fragment z książki "Atak rozpaczy" Artura Hajzera

Jurek Kukuczka jako drugi człowiek na świecie i pierwszy Polak zdobywa koronę Himalajów i Karakorum czyli 14 głównych szczytów mających powyżej 8000m n.p.m , zrobił to w 8 lat czyli o połowę krócej niż pierwszy zdobywca korony. Poza pierwszym, szczyty zdobywał między innymi nowymi drogami, bez dodatkowego tlenu, zimą, w stylu alpejskim. Był wytrzymały zarówno fizycznie jak i psychicznie, Wojtek Kurtyka powiedział o Jurku "Był największym psychicznym nosorożcem, jakiego kiedy kolwiek spotkałem, niezrównany w swej zdolności do znoszenia cierpienia i braku reakcji na niebezpieczeństwo".
Mówili o nim, że jak się na jakąś górę uprze to szczyt zdobędzie, bo kto jak nie Jurek?

Mimo straty wielu partnerów wspinaczkowych dalej realizował swój plan zdobywania korony Himalajów i Karakorum, ale czy faktycznie było tak, jak uważało wielu, że nic nie było w stanie go powstrzymać przed zdobyciem kolejnego szczytu? Czy pod kamienną postawą nie kryły się żadne uczucia?

Zginął próbując wyznaczyć nową drogę na nie zdobytej wówczas południowej ścianie Lhotse. W miejscu, w którym już nie raz Polacy próbowali swoich sił, w tym również Jurek.

Muszę przyznać, że długo odwlekałam kupno tej książki, a to dlatego że podejście Wojtka Kutryki do gór i ich zdobywania jest mi bliższe (Jurek z Wojtkiem przez pewien czas tworzyli idealny zespół wspinaczkowy mimo, że byli kompletnymi przeciwieństwami) i trochę się bałam, że nie dam rady w książkę odpowiednio się wczuć, ALE została ona świetnie niapisana. Autorzy pokazali Jurka różnych stron, cytując fragmenty z jego dzienników, pokazując punkt widzenia jego żony oraz partnerów wspinaczkowych. Całość czytało mi się bardzo dobrze i lekko.
To historia, którą trzeba poznać.