Profesor Weigl i karmiciele wszy recenzja

To kolejna świetna i klimatyczna biografia autorstwa mojego ulubionego biografa. Tym razem odszedł pan Urbanek od pisania o pisarzach, ale nadal jest w klimacie przedwojennego Lwowa, jak w 'Genialnych'. Tym razem pisze o profesorze Weiglu, który opracował szczepionkę na tyfus. Pisze też o Lwowie, o karmicielach wszy, którzy dzięki profesorowi Weiglowi i jego zakładowi przeżyli obie lwowskie okupacje. A starano się uratować kwiat polskiego Lwowa.
Kilka spraw przy okazji opisuje pan Urbanek w książce. Po pierwsze, jak zwykle przy postaciach, nad którymi skupia się ten autor, jest sprawa wielonarodowości tych postaci i tego, jak się ta osoba czuje. Po raz kolejny okazuje się, że jest się tym, na co się człowiek czuje, a nie jakie geny się nosi. Profesor Weigl chyba najbardziej był przykładem tego, że narodowość tkwi w umyśle i sercu człowieka, a ponad genetyką jest zawsze człowiek i to, jaki jest wobec innych i obowiązków. Przypomina mi się sytuacja, którą wyczytałam w książce historycznej o wysiedleniach Niemców w 1945 roku, gdy przyszła Armia Czerwona. Otóż wysiedlano z jakiegoś miasteczka Niemców. W tym miasteczku była uliczka obsadzona jabłonkami, własność mieszkańców. I przyszedł do krasnoarmieńca opuszczający miasteczko starszy pan, Niemiec i poprosił go, żeby nie wycinali jabłonek, bo oni o nie dbali, a jabłonki owocują i są pożyteczne.... Już sam nie skorzysta z nich, ale miał, ten staruszek Niemiec, wpojone poczucie dobrej roboty i społecznictwa. I takiż był profesor Weigl, że robił to co potrzebne i miał ku temu pasję. Robił to w wielonarodowym Lwowie, za okupacji niemieckiej, radzieckiej, tylko w powojennym PRLu mu nie pozwolono.... Szczuto, gmerano, podgryzano... Znamy to.
Druga sprawa to opowieść o malowniczym przedwojennym Lwowie. Pięknie to opowiedział, o tym klimacie i ludziach, którzy potrafili żartować nawet za okupacji, chociaż, jak to mówi w książce jeden z karmicieli, ;tam życie samo w sobie było niebezpieczne'. Przypomina mi się nasz profesor z polonistyki Artur Hutnikiewicz, Lwowiak w Toruniu, który raz westchnął na wykładzie, że Toruń to urocze miasto, ale prowincjonalne, a 'metropolią był Lwów'....
Trzecia sprawa w książce to opowieść o Rudolfie Weiglu jako człowieku, mężu, ojcu, pracodawcy i naukowcu, o jego pasjach i zamiłowaniach. Wspaniała opowieść.
Serdecznie polecam. Książka dostarczyła mi wiele radości i wzruszeń.