Dylemat recenzja

Każda jej książka gorąco wyczekiwana przeze mnie i zacieram rące, kiedy nowiutka powieść przychodzi do mnie. Tak było i tym razem nawet nie wiedziałam o czym dokładnie jest, dlatego moje oczekiwania nie były jakieś duże, ale jak zna się B A Paris to i tak spodziewa się czegoś dobrego i zaskakującego. Tym razem było trochę inaczej.
"Dylemat" to historia Livii, która od zawsze marzy o jednym - wielkiej i hucznej imprezie na swoją 40-stke. Jednak parę miesięcy przed imprezą dowiaduje się czegoś o swojej córce Marnie - czegoś , co nigdy nie powinno się wydarzyć. Nie chcę nikomu mówić dopóki sama nie dowie się czy to co myśli to rzeczywiście prawda i przez to okłamuje najbliższych. Kiedy w końcu jest pewna, nie chce niszczyć swojego wielkiego dnia i decyduje się o tym powiadomić resztę rodziny po imprezie.
Ważna role odgrywa także Adam, który chce dla swojej żony jak najlepiej i pragnie jej szczęścia, więc nie wie jak ma się zachować kiedy przychodzi do niego wiadomość, że samolot, do którego jego córka miała przesiadkę miał wypadek i wszyscy pasażerowie nie przeżyli tego. Zostaje ostatnia nadzieja, że Marnie, która specjalnie wracała do domu zrobić mamie niespodziankę, po prostu nie wsiadła do niego, gdyż poprzedni lot miała opóźniony. Nie chcąc nie pokoić Livii i ich syna nikogo nie powiadamia i postanawia, że nie zrobi tego do końca imprezy
.
Autorka stopniowo dawkuje nam napięcie i po mału krok po kroku buduję napięcie, tak że nawet się nie zauważa tego, dopóki nie chce się przerwać czytania. Wtedy czujemy ogromną chęć, by dowiedzieć się co dalej i nie daje nam spokoju dopóki nie sięgniemy po dalsza część. Tak było w moim przypadku. I kiedy doszło do momentu kulminacyjnego, z zapartym tchem, pełna emocji dostaje... Zakończenie bez wyrazu, bez zaskoczenia, bohaterzy reagują tak, jak się tego spodziewamy i wtedy ma się takie "hmm to tyle?". Trochę takie zawiedzenie czytelnika według mnie, aczkolwiek jeśli mam oceniać całokształt to książki mi się podobała, była okej, ale nie jest to coś niesamowitego i w porównaniu do "za zamkniętymi drzwiami" czy chociażby "Pozwól mi wrócić" (które mega mi się podobały) była taka sobie. Jednakże skłania do przemyśleń czy ukrywanie prawdy by dać chwilowe szczęście jest lepsze od kłamstwa i jego kosekwencji...