Lightlark recenzja

“Tylko złączeni odczynią klątwy,
tylko gdy zwycięży jedno z sześciorga,
gdy powtórzy pierwotne wykroczenie,
a jeden z rodów zginie,
dopiero wtedy historia się odmieni”

Tak brzmi przepowiednia umożliwiająca zerwanie klątw rzuconych na 6 królestw 500 lat temu. Niestety jej wypełnienie, a co za tym idzie zerwanie przekleństwa jest możliwe wyłącznie raz na 100 lat, gdy to wyspa Lightlark wyłania się z wiecznego sztormu na okres 100 dni. Tylko wtedy mogą na nią przybyć władcy 6 krain na które rzucono klątwy i wziąć udział w Centennialu, rozgrywkach mających służyć przełamaniu czaru i wyłonieniu zwycięscy, który otrzyma olbrzymią moc. Niestety równocześnie jeden z nich musi zginąć.

Główną bohaterką powieści jest Isla, władczyni Dzikich. Jest ona zdeterminowana w dążeniu do zwycięstwa, gdyż jej władztwo umiera, zbyt długo odłączone od mocy serca królestwa jakim jest Lightlark. Czeka ją jednak ciężka walka o swoje, ponieważ wszyscy władcy mają swoje cele do zrealizowania w trakcie Centennialu, na dodatek każdy z nich ukrywa tajemnice.

W książce tej znajdziemy wiele motywów znanych z innych pozycji, ale pokazane są w fajny i oryginalny sposób. Podobał mi się pomysł na fabułę związany z klątwą oraz podział na królestwa. W powieści dzieje się bardzo dużo, świat i zasady nim rządzące są dość skomplikowane. Na dodatek dostajemy je w ratach, więc początkowo czułam się trochę zagubiona. Ale ogólnie tworzy to bardzo fajny, magiczny klimat. Muszę przyznać, że autorka przyłożyła się się do budowy świata. W książce mamy dużo intryg, zdrad, dworskich układów, a nawet zalążki romansów, czyli wszystko to, co najbardziej lubię. Styl autorki jest bardzo przyjemny, powieść czyta się szybko. Dialogi są płynne, lekkie, a opisy spójne i barwne. A do tego zakończenie, które wbija w fotel:) Wszytko to sprawia, że od książki ciężko się oderwać.

Problemem tej książki jest natomiast kreacja bohaterów. Autorka tak skupiła się na budowie świata, zasypywaniu czytelnika zasadami i regułami nim rządzącymi, że chyba zapomniała o głębszym, psychologicznym zarysowaniu postaci. O Grimie i Oro wiemy właściwie tylko tyle, że są tajemniczy, ale brak tu jakiejś większej analizy psychologicznej. To samo tyczy się pozostałych władców. Znamy ich główne cechy, ale nic poza tym. Bardzo brakowało mi głębszego przedstawienia motywów postępowania władców, tak bym mogła im współczuć, zrozumieć ich, kibicować w rozgrywkach lub znienawidzić. Niby coś o nich wiemy, ale jest to takie bezosobowe. Główną bohaterkę też jest ciężko polubić, często zachowuje się wbrew rozsądkowi. Nawet wątek romantyczny, choć muszę przyznać, że dość delikatnie zarysowany, koniec końców wydaje mi się trochę nieszczery. Uogólniając fabuła i pomysł na historię mi się podobały, ale bohaterów kompletnie nie polubiłam, nie zżyłam się z nimi.