Recenzja książki Srebrna łyżeczka

"Srebrna łyżeczka" to najnowsza powieść obyczajowa od Magdaleny Witkiewicz.

Lidia jest cichą i sympatyczną dziewczyną, która nie ma łatwego życia. Całe jej dzieciństwo i okres dorastania podporządkowany był matce uzależnionej od alkoholu. Dziewczyna zamiast korzystać z beztroskich lat swojego dzieciństwa musiała szybko dorosnąć, aby opiekować się matką. Jednak życie bywa przewrotne i po przykrych doświadczeniach los się do niej uśmiecha. Kobieta nabiera wiatr w żagle, lecz nie zawsze jej wybory są trafne. Na dodatek pewnego dnia Lidia otrzymuje tajemniczy list od nieznanej kobiety, która chce przekazać jej spadek...

"Srebrna łyżeczka" to wzruszająca opowieść pełna emocji, opowiadająca o miłości i wolności. Można rzec, że nasza bohaterka od lat żyje w zamknięciu, z dala od normalnego życia, jakie prowadzą jej rówieśnicy. Przez problemy alkoholowe jej matki odebrano jej dzieciństwo. Dopiero miłość otwiera jej oczy na wiele spraw. Jednak spuszczona ze smyczy szybko zachłystuje się wolnością. Po wszystkich przykrych doświadczeniach, które ją spotkały poznaje prawdziwe życie, którym szybko się zatraca, zapominając o tych, którzy ją kochają. "Los jednak bywa przewrotny i czasem wcale nie trzeba go kusić. Pewne sytuacje uruchamiają lawinę zdarzeń, nad którą nie da się zapanować..." Głównym morałem tej historii jest to, że dzisiejszych czasach nie doceniamy tego, co mamy. Często krzywdzimy kogoś, kierując się tylko swoim emocjami i wygodą, nie licząc się z uczuciami innych osób. Nazwijmy to po imieniu bywamy egoistami. Zamiast czasem coś naprawić, zrobić pierwszy krok, wolimy odpuścić zamiast przyznać się do winy. Może to strach przed odrzuceniem? Czasem po prostu wolimy cierpieć niż walczyć o miłość. Pamiętajcie nie warto się dąsać, szkoda na to czasu. Trzeba walczyć o swoje szczęście nie tracąc cennych sekund, bo nikt nie zna miejsca i godziny... To kolejna książka autorki, która na długo zapadnie nam w pamięci, przy której na pewno nie przejdziemy obojętnie. Historia, którą pochłoniemy w jedno popołudnie, a po jej skończeniu nakłoni nas do refleksji i zadumy. Polecam🥄