Ludzie z kości recenzja

“Ludzie z kości “autorstwa Pauli Lichtarowicz to książka, która przyciągnęła mnie swoim niebanalnym tytułem. Nie będę ukrywać - niebanalną okładką również. Po przeczytaniu opisu Wydawcy już wiedziałam, że mam szansę trafić na dobrą powieść historyczną inspirowaną faktami. Ostatnio o takie nie jest łatwo na rynku czytelniczym. Nie zawiodłam się, gdyż ta publikacja zachwyciła mnie i pozostawiła z mnóstwem przemyśleń.

Historia rozpoczyna się w przedwojennym Przemyślu, a główna bohaterka, Lena, ma szesnaście lat. Żyje w szczęśliwym otoczeniu kochającej rodziny i ma skrupulatnie ułożony plan na swoją przyszłość - chce studiować medycynę i zostać lekarzem. Jest niesamowicie inteligentną indywidualistką, ma niespotykane jak na przedwojenne czasy poglądy i cięte riposty na każdą sytuację. Nie wierzy w cygańskie wróżby i trzeźwo stąpa po ziemi. Od razu zauroczyła mnie jej silna, wyraźna postać o mocnym charakterze.

Wraz z upływającymi latami, pełnymi społecznych niepokojów, towarzyszymy głównej bohaterce w życiowej wędrówce przez te trudne czasy. Choć Lena nigdy nie chciała wychodzić za mąż, to życie zdecydowało za nią inaczej. Widzimy jej metamorfozę - jak przeistacza się z pełnej wiary w przyszłość młodej dziewczyny w dojrzałą kobietę, która musiała odrzucić swoje młodzieńcze marzenia w obliczu kolei losu i strasznej wojny.

Powieść stanowi niesamowity obraz czasów, gdy strach powoli stawał się codziennością. Pokazuje jak jednostka z wielkimi aspiracjami musiała z nich zrezygnować i na przekór wszystkiemu ułożyć plan na siebie w realiach nieprzewidzianych we wcześniejszych swoich marzeniach. “Ludzie z kości” to historia rodzinna autorki, opowiadająca dzieje jej babki, która została zesłana na Syberię.

To jedna ze współczesnych książek z historią w tle, którą mogę polecić z ręką na sercu. Jestem bardzo wybrednym czytelnikiem w tej kwestii, ponieważ nie mogę znieść trendu ostatnich lat, w którym romantyzuje się wojnę. To był największy horror, jaki można sobie wyobrazić. Głód, przebijające do szpiku kości zimno, choroby, terror, strach o życie swoje i bliskich, żałoba po utraconych ludziach i dawnym życiu. Nie rozumiem pseudohistorii, które z tego koszmaru wyłaniają obraz czasów, nienaznaczających cierpieniem wszystkich tych, którzy przetrwali, a wkładają w jej ramy opowieści rodem z tanich romansów. Książka Pauli Lichtarowicz jest dziełem głębokim i bolesnym. Powieścią nostalgiczną i choć momentami wywołującą też rozbawienie, to jednak tragiczną w swojej prawdziwości. Mogłabym ją czytać bez końca…

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl