Ocean na końcu drogi recenzja

Wysoko sobie cenię twórczość Neila Gaimana, dlatego nie mogłam przejść obojętnie wobec najnowszej jego powieści pod zagadkowym tytułem „Ocean na końcu drogi”. Bohaterem książki jest mężczyzna po czterdziestce, który wraca w rodzinne strony a to przywołuje wspomnienia. Wraz z nim przeniesiemy się wstecz, do czasów gdy był siedmioletnim chłopcem. Jedno wydarzenie szczególnie mocno wywarło na nim wrażenie. Otóż lokator, który z nimi mieszkał popełnił samobójstwo, co uaktywniło siły zła i zbudziło ze snu potwory nie z tego świata. Ratunkiem są trzy kobiety mieszkające nieopodal niego... Neil Gaiman to prawdziwy mistrz w tworzeniu oryginalnej fabuły oscylującej na granicy jawy i snu, co doskonale widać w tej książce. Poza tym autor ma wspaniały styl oraz obrazowy język, co dodaje dodatkowych atutów tej lekturze. Sama kreacja głównego bohatera jest niebanalna i zasługuje na uwagę. Odosobniony, nieco smutny chłopiec szybko zyskuje sympatię czytelnika i zaskarbia sobie jego uwagę. Jak będziemy mogli obserwować, dziecięca wyobraźnia jest niesamowicie plastyczna i potrafi stworzyć zadziwiające obrazy. Baśniowy, przesiąknięty magią klimat szalenie mocno przypadł mi do gustu. Cóż... Bezsprzecznie jest to historia, która hipnotyzuje i wciąga od pierwszej strony. Piękne wydanie z twardą okładką, idealnie obrazującą wnętrze, to dodatkowy atut. Podsumowując, autor stworzył urzekającą opowieść o dorastaniu. Ze szczyptą grozy, nutką mrocznych elementów i nastrojowym klimatem prowadzi czytelnika po meandrach dziecięcego świata. Polecam serdecznie!!

Moja ocena: 5/6