Magiczny ekspres. Między światłem a cieniem recenzja

„Magiczny ekspres – między światłem a cieniem” to druga część serii, która opowiada historię głównej bohaterki – Flinn, która przypadkiem odkrywa to, co nieznane, magiczne i niekiedy niebezpieczne.

Jeśli ktoś nie czytał pierwszej części, polecam najpierw zapoznać się z recenzją pierwszego tomu. Poniżej możliwe spojlery.

Po dwóch tygodniach, które Flinn przeżyła w Ekspresie Międzykontynentalnym, wydarzyło się coś niesamowitego. Świat, w którym Flinn chciała uczestniczyć, stał się jej rzeczywistością. Założyciel magicznej szkoły, Stephenson, wiele lat temu wysłał w świat swoich trzech towarzyszy, obieżyświatów, zwierzęta widmowe, aby werbowali uczniów. W końcu nadszedł czas na Flinn, która nareszcie dostała swój bilet.

„Ekspres jest jak dywan utkany z tajemnic. Wyskubaliśmy parę nitek z brzegu i teraz musimy odczekać, żeby całkiem się popruł na naszych oczach”.

W pierwszej części poznajemy tajniki magicznego świata i skupiamy się na misji Flinn – odnalezieniu jej brata. Jonte niestety się nie odnajduje, ale dziewczyna ma kilka poszlak. Na pewno wiadomo, że Jonte przebywał w Ekspresie. Co dokładnie się z nim stało? Jego bilet o dziwnym wyglądzie, jego ubrania, a nawet pionek do gry w tryktraka – poszlaki są, ciężej tylko je złączyć w całość. Łatwiej by było, gdyby załoga pociągu nie była aż tak tajemnicza… Poprzedni tom przybliża nas do rozwiązania zagadki. Czy teraz uda się nam dowiedzieć, co stało się z Jontem?

Flinn nigdy nie czuła się wyjątkowo. Nie uważała, że może dokonać czegoś wielkiego, nie miała ambicji, ani za specjalnej wiary w siebie i swoje możliwości. Teraz, gdy okazało się, że jest dzieckiem tygrysa, musi zmienić swoje postrzeganie siebie i rzeczywistości. W szkole ma szansę nauczyć się wszystkiego, co jej się przyda w późniejszym życiu. Tutaj nie naucza się magii, a bohaterstwa, pewności siebie, zachowania czy sztuk walki, czyli tego, czego będą potrzebować te wyjątkowe dzieci.

„Magiczny ekspres – między światłem a cieniem” to przyjemna lektura na chłodne wieczory. Książkę czyta się bardzo szybko, akcji jest sporo, chociaż nie zbyt wiele, więc nie jest męcząco. Mamy tutaj magię, przyjaźń, tajemnice i sekrety, niebezpieczeństwa, a do tego totalne „wciągnięcie” w wykreowany świat. Może i akcja rozwija się dość powoli, ale mi przyjemność sprawiało samo „bycie” tam, nawet przy najprostszych czynnościach bohaterów, więc osobiście się nie nudziłam. Jak najbardziej polecam tym młodszym i tym starszym czytelnikom!