Zeszyty don Rigoberta recenzja

 "Pochwała macochy" stanowi zwięzłą treść będącą zaledwie częścią snutej opowieści o Lukrecji, Rigoberto i Fonsicie. Dopiero po lekturze "Zeszytów" możemy mówić o zapoznaniu się z całością historii ukazującej - jakby to nie zabrzmiało - trójkąt, w którym dominanta przypada w udzielę chłopcu. Dziecko, którego najmniej myśli tu zostaje przedstawionych, tak samo jak poprzednio, a odgrywa najistotniejszą rolę. Raz ma się wrażenie ,że jest samym złem z tą swoja obłudą, rozplanowaniem zdarzeń, a za chwilę czytelnik ruga sam siebie, że może patrzeć tak na dziecko, które przybiera postać wręcz anielską, chcąc być tylko szczerym, ale szczerym aż do bólu, wykorzystując do tego najlepszą sytuację. 
 Niby przychodzi w celu wybadania macochy o uczucia względem swego ojca i ma w planach pogodzenie oboje, a jednak... wszystko w nas krzyczy, żeby jego intencjom nie zawierzać, bo to co istotnie prawdziwe chowa się u tego chłopaka tak głęboko, że trudno dostrzec właściwe zamiary.
 
 Wiele miejsca poświęca tym razem Llosa na rozmowy o malarstwie Egona Schielego, którym zafascynowany jest syn Rigoberta. Zainteresowanie nie dziwi biorąc pod uwagę, iż Schiele skupiał się na nagich modelach ujętych pojedynczo w różnych pozach, bądź grupowo ułożonych ciał na podłodze, imitujących często bójki. Wizje ulubionego malarza Fonsity stanowią tu grę pomiędzy nim a macochą, całe życie artysty dostarcza tematu do rozmów obojgu przez całą treść książki.
 Również tutaj we właściwą akcje są wplecione listy z rozważaniami na różne tematy, co zwalnia tempo powieści i niejako odciąga czytelnika od głównych wydarzeń. Pewne przedstawione tu tematy mogą zaciekawić inne znudzić, ale nawet jeśli ktoś pokusi się o pominięcie tych fragmentów to są one pod odrębnymi tytułami w każdej z wyróżnionych części, więc myślę, że nie starci nic z tego, co jest istotą książki.
 
 Nie powinno się tej książki czytać jako samodzielnej treści, bo o ile "Pochwałę macochy" można sobie zaaplikować i na niej poprzestać, tak tutaj wchodzi się do opowieści niejako od środka i treść może wydać się nie zrozumiała, a już na pewno uboga w wiele aspektów i samo obnażenie charakteru Fonsia, które dobitnie dało wyraz pod koniec "Pochwały".
  Niestety, w porównaniu z tą pierwszą "Zeszyty" wypadają znacznie słabiej. Są cieniem pierwszej części, w której wszystko się zaognia, gdzie poznajemy charakter chłopca i mamy prawdziwą przyjemność wciągnięci przez Autora w jego zabawę. Tutaj z tym jest gorzej, już mnie nie uwiodły, ani nie zwiodły słowa Llosy i koniec jest jaki być musiał.