ORO recenzja

Lena, główna bohaterka mieszka w Domu Dziecka. Ma już za sobą pięć adopcji. Za każdym razem jednak wraca spowrotem, tam skąd ja wzięli. Lena nie jest zwykłą nastolatką. Co jest w niej niezwykłego? Otóż dziewczynka słyszy głosy przedmiotów i może się z nimi porozumiewać. Pewnego dnia Lena znów jest adoptowana. Tym razem trafia do domu Wandy i Romana. Jednak dziewczyna nie jest ich pierwszym adoptowanym dzieckiem. Rodzice posiadają jeszcze pięcioro innych dzieci: Iskra-dziewczynka z ADHD, Oko-chłopczyk,który zadaje mnóstwo pytań, Adrold-na pozór zamknięty w sobie, bystry Memory i dużych rozmiarów Memory. Czy ich stosunki ulegną zmianie? I kim jest Oro?

Lena zostaje adpotowana do domu pełnego ciepła i uczuć. Z początku dziewczyna boi się tego, że Wanda i Roman zaadoptowali ją tylko "na chwilę", że prędzej czy później ją oddadzą. Pewnego wieczoru w jej szafie pojawia się Oro. Chłopak, który zmieni jej świat i pogląd na nową rodzinę. pomimo tego, że bohaterów jest sporo, nie sposób jest ich nie polubić. Każdy z nich ma "coś" co przekonuje nas do siebie. Osobiście najbardziej polubiłam Iskrę. Dziewczynkę z burzą rudych loków i ADHD, która nie ustoi w jednym miejscu, a dosłownie jest jej pełno. Kolejnym bohaterem jest pięcioletni Oko, który zadaje mnóstwo pytań przy czym przekręca niektóre wyrazy. To właśnie dzięki niemu niejednokrotnie się śmiałam.

Autorki poruszyły jedne z ważniejszych tematów w dzisiejszych czasach. Mianowicie jest to Dom Dziecka. Obserwując Lenę i jej nieudane adopcje zauważamy, że dziewczynka pomimo swojej wartości nie jest w stanie tego zaakceptować. Boi się przywiązać i otworzyć, żeby później znów się nie rozczarować.Styl autorek jest lekki i sprzyja szybkiemu czytaniu. Musze przyznać, że zaczynając czytać nie mogłam się oderwać. Pochłonęła mnie tak, że zapomniałam o całym świecie, a przeniosłam się do świata, który jest w książce.

Okładka książki według mnie bomba. Z jednej strony tajemnicza, a z drugiej zaprasza do zerknięcia do jej wnętrza.Dużym plusem są ilustracje wykonane przez Krzysztofa Ostrowskiego. Są po prostu świetne i przyjemnie się na nie patrzy. Jedna rzecz co mnie odciągała od czytania były anglojęzyczne słowa napisane tak jak się je czyta. No myślałam, że szlag mnie trafi jak na to patrzyłam.

"Oro" polecam wszystkim. Dosłownie.