Marlene recenzja

Angelika Kuźniak "Marlene",

"– Czy pani matka chciała żyć wiecznie? – pyta Marię Rivę w 1993 roku Christian Bauer, reżyser filmu Das zweite Leben Marlene Dietrich [Drugie życie Marleny Dietrich].
– Śmierć nie była dla Dietrich – odpowiada. – Gdyby świat mówił panu, że jest pan legendą, żyjącą legendą, po jakimś czasie uwierzyłby pan, że jest nieśmiertelny, że reguły świata w ogóle pana nie dotyczą. Taka była Dietrich."

W 1993 roku już po śmierci Marlene Dietrich do Berlina trafiło dwadzieścia pięć ton przeróżnych przedmiotów, w których posiadaniu przez lata była ta urodzona w Niemczech, choć od lat trzydziestych mieszkająca w Stanach Zjednoczonych piosenkarka i aktorka, która zrzekła się niemieckiego obywatelstwa, a przyjęła amerykańskie, w proteście dla szerzonej w ojczyźnie nazistowskiej ideologii.

Angelika Kuźniak w "Marlene" zwracając uwagę na dwa związane z trasą koncertową pobyty Marleny Dietrich w Polsce, które miały miejsce w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, skupia się przede wszystkim na powojennych dziejach artystki. Życiu kobiety dojrzałej, świadomej gwiazdy bezwzględnie pilnującej swojego przez lata budowanego artystycznego wizerunku, wreszcie będącej u kresu życia, stroniącej od jakichkolwiek towarzystwa zamkniętej w swoim paryskim domu samotnej starszej pani.

Zaskoczyła mnie informacja jak bardzo Marlene dbała o swój sceniczny image. Jak bezkompromisowa i apodyktyczna potrafiła być. Jakim perfekcjonizmem się kierowała wymagając od siebie i od innych. Nie sądziłam, że jej wszystkie dostępne w internecie zdjęcia, to nienagannie wystudiowane pozy, bo nie uznawała innych.

Moim zdaniem, to jednak dobrze, że Angelika Kuźniak nie zdecydowała się zamknąć tej legendy piosenki i filmu, kobiety, która w sposób zdecydowany potrafiła wypowiadać się o wojnie wywołanej przez jej własny naród, w klasycznej obejmującej całe życie biografii. Skupienie się autorki bardziej na tej zbliżającej się kresu części życia, daje możliwość spojrzenia na Marlene Dietrich z perspektywy upływającego czasu i nieuchronności tego, co człowiekowi oferuje doczesność.