Chata na Siwym Groniu recenzja

Proszę Państwa! Już wiem, że warto marzyć, że warto realizować swoje życiowe cele. Utwierdziła mnie w tym bardzo Maryla Bastak, autorka książki pt. Chata na Siwym Groniu oraz tejże chatki, której jest właścicielką ponad 30 lat. Chatki, która była w całkowitej ruinie.

Zanim zajrzymy do środka, trzeba nacieszyć oczy znakomitą okładką. Piękna, drewniana chatka, poranne mgły otulają przydomową roślinność. Nie widać gór, ale... po co jest wyobraźnia? Autorka zabiera nas na zbocze Siwego Gronia, szczytu, którego niestety nie znalazłem na mapie. Zresztą chyba słusznie Pani Maryla nie podała konkretnej lokalizacji swojego skarbu. Wiemy tylko, że chatka ta znajduje się gdzieś w Beskidzie Żywieckim, a najlepiej udać się niej z Milówki lokalnym autobusem, nie przegapić pewnego przystanku. Stamtąd już niedaleko, jakaś godzinka marszu do wsi Modrzewiska (również nie ma na mapie w tych okolicach), by wreszcie po kolejnych ponad 20 minutach znaleźć się przed wymarzonym miejscem do życia.

Wiemy już, gdzie Maryla spędza swój czas. Wiemy, że niełatwo tam trafić. Brzydko można określić to miejsce zadupiem lub wedle przysłowia: tam, gdzie wrony zawracają. Ale! To miejsce jest tak urocze, że nie da go się opisać. Przyznam szczerze, że autorka raczej nie zdradziła wszystkiego, z czego słynie to miejsce.

Chata na Siwym Groniu to historie, które wydarzyły się naprawdę. To historie zabawne, to historie wzruszające, ale też trzymające w napięciu, powodujące, że serduszko czasem może na moment się zatrzymać. No chyba że bije bardzo szybko, gdy masz obawy, że za świerkiem czai się niedźwiedź. Każdy rozdział to krótka forma, ale oddająca to, co w chatce i wkoło niej się wydarzyło. To folklor tej ziemi, życie lokalnych mieszkańców, zwyczaje, uprzejmość, a czasem... wchodzenie komuś w tzw. szkodę. To historie, które napisało życie. Właścicielka chaty przekazała czytelnikowi w pięknych słowach wszystko to, co zdarzyło się w tym miejscu na przestrzeni trzech dekad.

Mogę powiedzieć, że bardzo zaprzyjaźniłem się z tym pięknym miejscem, gdzie każdego dnia można obcować z przyrodą. Cieszyć się śpiewem ptaków, zaglądającymi na podwórko sarenkami, jeleniami, a nawet dzikami. Misio też się gdzieś kręci. A w lesie inne skarby w postaci grzybów, które uwielbiam zbierać. A przecież są to góry, to jeszcze można połazić, zdobyć szczyty bliskie, ale też iść do źródeł Wisły na Baranią Górę, czy zdobyć najwyższy szczyt Babią Górę. To wszystko na wyciągnięcie ręki. Pani Maryla uraczyła mnie treścią i miejscem. Powiem szczerze, że trochę jej zazdroszczę. Na pewno pozytywnie. I jeszcze na koniec jeden piękny cytat:

Książkę otrzymałem od Wydawnictwa Novae Res, za co serdecznie dziękuję.