Recenzja książki Ostatnie piętro

"Ostatnie piętro" to znakomity thriller psychologiczny z delikatną nutą dramatu i psychologii. Nie ma tu przelewu krwi i brutalności, czy tajemniczych osób zapychających fabułę i jednocześnie nic do niej nie wnoszących. Tu jest walka pogrążonej w desperackiej chęci zemsty matki z mordercą jej syna. Ellen zmaga się z wieloma sprzecznymi uczuciami. Złość szarpie ją od środka, staje często wybuchowa i niegrzeczna, zwłaszcza, gdy okazuje się, że została oszukana przez bliskich. Wprowadzona w błąd przez najbliższe sobie osoby. Nie potrafi poradzić sobie z obsesją, która do niej powróciła - teraz jakby ze zdwojoną siłą, zwłaszcza od momentu, gdy ponownie zobaczyła ŻYWEGO Kierana. Kierana, który... powinien być martwy od dwóch lat.
Psychologiczne potyczki są wyśmienite i zagadkowe. Autorka bawi się naszymi emocjami na najwyższym poziomie wtajemniczenia. Tę lekturę się chłonie bez opamiętania, bez chwili wytchnienia, nie można się zatrzymać i odpocząć. Fabuła rozbita na poszczególnych bohaterów sprzyja ciekawości, jaka w nas narasta, narasta i buzuje wprost. Zżera. Niepewność doprowadza do szału, bo ciagle chcesz być o krok z przodu. Chcesz nać prawdę, choć wydaje ci się, że jest oczywista.
Jak długo można walczyć z takimi emocjami? Do zaskakującego i nieoczekiwanego finału nie wiesz, nie masz pewności... Coś ci umyka.
Ostatnie Piętro -to jedna z lepszych powieści, jakie się ukazały na rynku wydawniczym. Jest mania matki, która straciła syna,. Jest wachlarz emocji, milion zwrotów akcji i wieczna zagadkowość wisząca jak draperia nad stronami powieści.

Czytasz z wypiekami na twarzy i choć od samego początku czujesz się porwany ową tajemniczą historią, którą w miarę zagłębiania się w powieści poznajesz coraz bardziej i mimo, że obiecujesz sobie "bierność", to od razu powiem - wszystko na nic. Dokonujesz personifikacji i to nieświadomie. Wchodzisz w buty jak nie Ellen, to Kierana, albo tego, o kim właśnie czytasz i na kim skupia się twoja uwaga. To jest nieuchronne. Bycie obserwatorem w "Ostatnim pietrze" kiepsko wychodzi. Angażujesz się w fabułę, co sprawia, że ta powieść jest - PEREŁKĄ. Ot i cała filozofia