Recenzja książki Mężczyzna imieniem Ove

Bohater książki, 59-letni Ove, to mężczyzna z zasadami, ma ich całą masę i przestrzega w sposób niezwykle skrupulatny, a jeśli inni ludzie je łamią, to wszczyna awanturę, kłótnię, konflikt. W ogóle atmosfera konfliktu to jego środowisko naturalne. To człek niezdolny do jakiegokolwiek kompromisu: wszystko musi być po jego myśli: „Był on takim typem faceta, który już od szkoły podstawowej zachowywał się jak naburmuszony starzec.” Jednym słowem człowiek trudny, nawet bardzo trudny. Miałem do czynienia z takimi ludźmi, ciężko się z nimi współżyje, ale jedno trzeba im oddać: są odpowiedzialni, rzetelni i zawsze dotrzymują danego słowa.

Na początku książki na Ove spada parę nieszczęść i ten człowiek z zasadami wpada w wielką złość, która wylewa wręcz się z niego uszami. Ten gniew czyni go jeszcze bardziej trudnym człowiekiem, a że mieszka na osiedlu domków jednorodzinnych, wpada w konflikt ze wszystkimi sąsiadami.

Czasami Ove jest tak upierdliwy, tak nieznośny, iż ma się wrażenie, że szanowny autor przesadza. Z drugiej strony, gdy się czyta, co przeżył, to można zrozumieć, że ma prawo być jedną wielką skumulowaną złością. Na szczęście wśród sąsiadów jest kobieta w ciąży, dla niej nasz bohater jest bardziej wyrozumiały, a potem wszystko powoli jakoś się poprawia i pod koniec książki robi się nawet łzawo i happyendowo.

Jest też w bohaterze książki masę smutku i żalu, ale kompletnie nakrytego przez złość; zupełnie nie daje sobie przestrzeni na przeżycie smutku, tylko raz idzie do domu i tam płacze.

To też jest piękna książka o miłości, o stracie ukochanej osoby, o olbrzymiej, nieusuwalnej pustce, która powstaje po jej odejściu.

Przypomina mi Ove bohaterkę innych książek Backmana – Britt-Marie, która był podobnie sztywna: miała swoje uświęcona rytuały i przyzwyczajenia i ani na jotę nie była w stanie od nich odejść, była też w stanie nieustającej pretensji do świata i ludzi. Ale z czasem to się zmieniło. Z tym że ta książka jest pierwszą w dorobku Backmana, o Britt-Marie pisał później.

Od pewnego czasu rzecz cała staje się nieco zbyt piękna i słodka, ale też mocno poruszająca i wzruszająca, sam się parę razy wzruszyłem.

To bardzo dobra literatura, ale nie pierwszej klasy, powiedziałbym drugiej klasy, niemniej świetna druga klasa to już bardzo dużo.

Dziękuję @Siostra_Kopciuszka za dobrą sugestię!