Miasto mgieł recenzja

w mgle gęstej miasto tonie
pod jej płaszczem mrok się skrywa
w tej mgle ktoś ducha wyzionie
wampirzą legendą miasto się pokrywa

ta sandomierska kraina
swoją historią wybrzmiewa
strzygę głos księdza zaklina
w ludziach strach zasiewa

miasto na szczątkach powstało
ostatnia dla nich wybiła godzina
i tylko na ziemiach zło się ostało
w nim ukryła się ludzka przewina

Historia spowita mgłą.
Tak gęstą, tak rozłożystą.
W niej lepkość mroczna.
W niej duszność widoczna.
Niesie się nią echo sandomierskiej historii.
Tam strzyga. Wampir. Diabli pomiot.
Tam wiara, że zło można wyplenić.
Kołkiem serce przebić.
Głowę od ciała oddzielić.
By zło nie wstało.
By się z ziemi nie wygrzebało.
By chrześcijańskiej krwi nie skosztowało.

„Co kryje się we mgle”?

I znów ktoś życie komuś odbiera.
Wciśnięta w ziemię. Szczęki jej rozwarte.
To w tej październikowej mgle zło swe macki rozpościera.
W niej się chowa. Nią się okrywa. W niej się rodzi.
I nie zobaczy go nikt. I nikt wzrokiem go nie sięgnie.
Tylko czuć ciemność.
I zimno jakieś głębokie.
Przeszywające skórę.
Dreszcz strachu.
Tylko dusza na ramieniu.
Po kogo przyjdzie.
Komu życie odbierze.
Komu szczęki rozewrze i w ziemię wbiję.

Uwielbiam styl autora. Oryginalny, charakterystyczny i wciągający. Potrafi snuć opowieści, zawierając wszystko, co powinno w tekście być - wyraziści bohaterowie, klimat, napięcie, emocje i niebanalną fabułę.

Pięknie i mrocznie utkana opowieść. Rozeszła się po mojej wyobraźni tak mocno. Szerokim strumieniem emocji zmysły moje pokryła. Klimatem, aurą i poczuciem humoru. Jedynym i niepowtarzalnym, bo „śmielakowym”. Ileż poszanowania dla historii tutaj wybrzmiewa. Ileż słów o niej, które roznoszą się tak rozlegle i wersy tej książki ubarwiają. Ileż prawd i zdań, z których przesłań wiele można wydobyć. I przeżyć je w sobie. I oczy ze zdumienia otworzyć szeroko. Że tak kiedyś było. Że inność odbijała się w oczach ludzi strachem przed złym. Że inność była ich przekleństwem. Głosem z piekła. A przecież najgorsze potwory to ludzie. Polecam.