Miłość i inne klątwy recenzja

Małgorzata Starosta "Miłość i inne klątwy" W Siedlisku tom 2,

"Mimozami jesień się zaczyna"...chciałoby się zaśpiewać będąc po raz drugi w Babiborze Podlaskim, ale nie. Tutejsza jesień wygląda całkiem inaczej, zwiastują ją przygotowania mieszkańców całej wsi do obrzędu dziadów. Oczywiście za przyzwoleniem księdza i baciuszki, bo z wiernymi nie można walczyć, najkorzystniej jest mieć ich po swojej stronie.

Przygotowawszy zapas jedzenia i napitku, bo w końcu dziady już niedługo, a podlascy babiborzanie kochają przecież Mickiewicza, rozsiadłam się wygodnie na kanapie, chcąc się dowiedzieć co tym razem nawyprawiały, wykreowane dzięki pełnej niesamowitych pomysłów głowie Małgorzaty Starosty, rzutkie łodzianki, przyjaciółki, które jakiś czas temu stały się właścicielkami uroczego, nie mylić z upiornym, siedliska gdzieś na Podlasiu.

A w Babiborze znów będzie się działo! Jeden niezidentyfikowany upiór, następnie trup, bo to przecież kolejna część komedii kryminalnej, potem kolejny, który będąc już nieżywym zaginie i wreszcie chcąca koniecznie wylądować za kratkami kobieta. Lokalni policjanci będą mieli pełne ręce roboty, a dociekliwa społeczność w osobie sołtysowej, sklepowej, a przede wszystkim czterech przyjaciółek, nie spocznie zanim nie dowie się o co w tym wszystkim chodzi. Kiedy większość panów zajmie się zabezpieczaniem kolejnych śladów na miejscu zbrodni, rezolutne przyjaciółki z sołtysową Maślankiewiczową postanowią wziąć sprawy w swoje ręce. Nad wszystkim unosić się będzie natomiast dwóch romantycznych, spędzających wielu uczniom sen z powiek, wieszczów i tajemnicza klątwa.

Czytając pierwszą część brakowalo mi w Babiborze postaci księdza, baciuszki i matuszki. Małgorzata Starosta jest nie tylko osobą, która ma świetny kontakt z czytelnikami, jest również autorką, która jak wróżka, spełnia życzenia, bo wszystkie trzy postacie pojawią się w drugiej części, choć nie wszystkie do jej zakończenia dotrwają. W końcu to komedia kryminalna, więc trupy muszą ścielić się gęsto, nawet jeśli ich znikanie wydawać się może irracjonalne. Dziękuję również za sardoniczny humor i przygraniczną gwarę. Czytałam kolejną część "Siedliska" i czułam się jak u siebie. Z melodyjnym zaśpiewem i zaciąganiem akcentowanych samogłosek czy podlaskim śledzikowaniem - czytaj sljedzikowaniem .