Mistrz Tadeusz „Teddy” Pietrzykowski recenzja

Trudno oceniać książkę, która opowiada o realnej postaci. Bo przecież to jej życie, wybory, doświadczenia.

„Dla świata jest przede wszystkim bokserem – pierwszym szeregowym więźniem, który stoczył walkę bokserską na terenie obozu koncentracyjnego Auschwitz.”

„Mistrz” to wspomnienia o legendarnym bokserze Tadeuszu Pietrzykowskim (pseudonim „Teddy”). Na podstawie odnalezionych i wcześniej niepublikowanych rękopisów powstał niezwykły portret, otoczony wspomnieniami jego córki – Eleonory. Urodzony 8 kwietnia 1917 roku w Warszawie, polski pięściarz, później trener i nauczyciel wychowania fizycznego, żołnierz Wojska Polskiego, jeden z pierwszych więźniów niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Po wojnie był świadkiem w procesie Rudolfa Hößa. Do historii przeszedł jako pięściarz toczący pojedynki w obozach koncentracyjnych, to ten który „bił nazistów”. W obozach stoczył od 60 do 80 walk bokserskich, wygrywając z najlepszymi niemieckimi zawodnikami. Pietrzykowski spotkał się z ojcem Maksymilianem Kolbem, a także był zaufanym człowiekiem w konspiracji rotmistrza Witolda Pileckiego.

Książka nie jest zwykłą biografią czy wspomnieniem Mistrza, bo każdy rozdział opatrzony jest komentarzem córki, co wprowadza pierwiastek bardzo osobistej relacji. Ze wspomnień i relacji wyłania się obraz sportowca, bohatera wojennego, nauczyciela, a przede wszystkim – człowieka o wielkiej pasji i woli przetrwania. W „Mistrzu” dużą uwagę poświęca się myśli, że szczęście trzeba łapać i wykorzystywać, że ważna jest odwaga i determinacja, że życie to najważniejsza wartość. W mojej ocenie za mało tu emocji, za mało „tego czegoś”, co wyniesie „Mistrza” nad inne książki o podobnej tematyce. Z pewnością jest wiarygodna, dzięki wpleceniu w tekst odręcznych notatek, fotografii czy dokumentów.

" Przeżył. Nieustannie pytał samego siebie: „Dlaczego ja żyję, choć tylu innych zginęło?”. Zawsze podkreślał, jak wiele zawdzięcza kolegom, których poznał w obozie; opowiadał, jak jeden drugiemu pomagał, jak chronili siebie wzajemnie."

Ważne jest żeby do pamięci wielu osób dotarła historia Pietrzykowskiego. To świadectwo minionych czasów.