Mistrzyni. Powieść inspirowana życiem Lucyny Ćwierczakiewiczowej recenzja

Uwielbiam powieści, które nie dość, że napisane są przepiękną polszczyzną, to jeszcze wydzierają z paszczy zapomnienia postaci z minionych wieków, w zbiorowej świadomości współczesnego społeczeństwa już dzisiaj nieco zapomniane. I taką właśnie książką jest "Mistrzyni" Manueli Gretkowskiej, traktująca o losach Lucyny Ćwierczakiewiczowej, autorki poradników dotyczących sztuki kulinarnej i higieny.

Tytułową bohaterkę poznajemy w momencie, gdy jej pozycja w ówczesnym świecie jest już w pełni ugruntowana. Jest bogata, poczytna, rozpoznawalna. Dziś pewnie zaliczylibyśmy ją do grona celebrytek, ponieważ jej zachowania czy wypowiedzi są szeroko komentowane w prasie i towarzystwie. Ona zaś sama na kanwie różnych kontrowersji konsekwentnie prowadzi działalność charytatywną. Jej życie zdaję się być w pełni kontrolowanym dopóty, dopóki nie pojawia się w nim młody aktor, Adam Koncki.

Napisana przepięknym językiem powieść inspirowana życiem Lucyny Ćwierczakiewiczowej, autorki poradników kulinarnych, za życia bardziej popularnej i poczytnej niż nawet sam wieszcz Mickiewicz. Opowieść o kobiecie nieprzeciętnej, wymykającej się sztywnym, dziewiętnastowiecznym ramom postępowania, a przez to znacznie wyprzedzającej epokę. Wirtuozce smaku, orędowniczce higieny, filantropce, feministce. Kobiecie silnej, upartej, świadomej własnej wartości, która w końcu zatraca się totalnie we własnym geniuszu i nieomylności.

Bo sukces zazwyczaj nie przekłada się jedynie na wymierne korzyści: majątek i rozpoznawalność, bo też z samego siebie trzeba złożyć daninę. I nie inaczej jest też w przypadku Lucy, której powodzenie okupione jest ogromnym cierpieniem. W tym kontekście "Mistrzyni" to opowieść o dojmującej samotności kobiety w domu wiecznie pełnym ludzi. I o tym, że wyrzuty sumienia nie zawsze da się wyciszyć czynieniem dobra. Świetna powieść, dająca asumpt do zgłębienia życiorysu postaci już dzisiaj nieco zapomnianej, a z pewnością nadal bardzo inspirującej. Ćwierczakiewiczowa świetnie odnalazłaby się w naszych czasach, będąc zapewne wzorem do naśladowania dla wielu. Choć pewnie i przeciwników miałaby rzesze.