Ciało nie kłamie recenzja

Autorka książki jest lekarzem patologiem pracującym w nowojorskim biurze lekarza sądowego. Doktor Judy dzieli się swoim doświadczeniem zawodowym choć początkowo nie pracowała w tej branży. Była zwykłym chirurgiem, ale decyzję o zmianie specjalizacji podjęła po wyczerpujących dyżurach na chirurgii. Jak sama przyznaje zawsze gdzieś tam ją ciągnęło do tego i w czasie studiów najszczęśliwsza była w czasie zajęć z patologii. Fascynowała ja ta nauka a pracujący tam lekarze mieli ustabilizowane życie zawodowe. Tak więc jak tylko pojawiła się możliwość podjęcia rezydentury w UCLA nie wahała się ani chwilę.
Czym więc się zajmuje ?
"Patolog sądowy jest specjalistą w tej dziedzinie medycyny, która bada przyczyny nagłej, niespodziewanej lub gwałtownej śmierci poprzez oględziny miejsca zdarzenia, analizę danych medycznych oraz przeprowadzenie sekcji zwłok - wszelkie zgromadzone dowody mogą zostać użyte w sądzie". Tak w skrócie można zdefiniować to czym zajmuje się dr Melinek. Ale taki skrót nie przemawia do wyobraźni zbytnio. Dlatego też autorka przedstawia wiele sytuacji z którymi się spotkała na sali autopsyjnej nazywanej przez nich Norą. Już sam opis jej bardzo pobudza wyobraźnię : zlewy na odpady niebezpieczne, metalowe kliny do podtrzymywania ciała, waga do ważenia organów, beczka z formaliną, a na ścianach w gablotach wiszą dowody w sprawach o morderstwa czekające na proces często mocno zakrwawione. BRRR...
I tak po łagodnych opisach przechodzimy do sedna czyli opowieści o poszczególnych przypadkach dziwnych śmierci albo jeszcze dziwniejszych. a przy okazji dowiadujemy się np co to jest skóra węża. I bynajmniej nie chodzi tu o zwykłą skórę ale o gastropatię wrotną czyli uszkodzenie żołądka w czasie śmierci w hipotermii.
Takich ciekawych przypadków jest mnóstwo, to autopsje związane ze śmiercią z przedawkowania narkotyków, wszelkiego rodzaju wypadki zwłaszcza budowlane, samobójstwa, znalezione zwłoki w rzekach i wiele wiele innych. I choć jestem osobą dosyć zdystansowaną w czasie czytania to tu były momenty, gdzie musiałam pohamować wyobraźnię, bo opisy były bardzo dosadne.
I można się zastanawiać jak można kochać akurat ten dział medycyny ?
A no tak można bo: żeby mierzyć się ze śmiercią trzeba kochać życie.