Momo recenzja

Jeśli ktoś mówi o twórczości Michaela Ende, to najczęściej przychodzi nam na myśl „Niekończąca się historia”. To wielka szkoda, bo „Momo” zasługuje na pamięć nie mniej niż najpopularniejsza książka Ende’a.

Pozycja należy do literatury dziecięcej, ale pomimo tego może ją przeczytać dosłownie każdy, bo przekazuje tak wiele aktualnych, ponadczasowych wartości w lekkim i przyjemnym stylu. Przedstawia fantastyczny, ale pomieszany z realnym świat, który, chociaż został opisany 50 lat temu, znakomicie opisuje nasze codzienne życie.

Książka ukazuje losy małej dziewczynki, Momo, która pojawia się znikąd w okolicach pewnego miasteczka i zamieszkuje w amfiteatrze. Bohaterka nie musi dokładać starań, aby znaleźć przyjaciół — wszyscy lgną do niej ze względu na jej wyjątkową umiejetność — słuchanie. Gdy Momo słucha, głupim przychodzą mądre pomysły, smutnym robi się wesoło, a skłóceni wracają z amfiteatru jako najlepsi przyjaciele.

Taki stan rzeczy nie trwa jednak wiecznie. W miasteczku zaczynają pojawiać się szarzy panowie — organizacja, która kradnie ludziom czas. Prędko całe miasteczko obraca się do góry nogami w pogoni za pieniądzem i pracą, a Momo sukcesywnie opuszczają wszyscy przyjaciele.

Na dziewczynkę będzie czekać nie lada wyzwanie: musi ocalić świat, obalając władzę szarych panów. Tylko czy uda jej się ich złapać, zanim oni złapią ją?

„Momo” przekazuje tak wiele ważnych mądrości, że przydałoby się dodać ją do kanonu lektur szkolnych. Michael Ende wysnuwa znakomite, ponadczasowe wnioski: „Bo czas to życie. A życie mieszka w sercu”. Ze swojej książki autor czyni przestrogę przed niepotrzebnym wyścigiem szczurów w pogoni za spełnieniem siebie pod względem zawodowym i finansowym, chociaż to tylko przyjaźń może uczynić człowieka naprawdę szczęśliwym.

Jedynym aspektem książki, przez który moja ocena „Momo” trochę się obniża, jest na dość długi wstęp. Cała treść podzielona została na 3 części, mniej więcej równe sobie pod względem liczby stron. Cała pierwsza część opisuje świat przedstawiony, czyli przybycie Momo do amfiteatru, znalezienie przyjaciół, kilka krótkich historyjek z ich życia i opisy zachowań i codziennych zajęć bliskich bohaterce osób. Nie ukrywam, że ta część książki trochę mi się dłużyła, ale z pewnością warto przeboleć ten trochę nudzący się fragment, aby poznać resztę historii.

Podsumowując, naprawdę polecam przeczytać „Momo” zarówno jako wartościową lekturę, jak i przyjemną książkę. Nie zawiedziecie się.