Obserwator recenzja

I cóż to była za historia?!
Pełna manipulacyjnych sztuczek, zaskakująca, psychologiczna bomba, która sprawi, że nie będziesz mógł się oderwać od opisywanych wydarzeń.

W okolicach Londynu zostają zamordowane starsze kobiety. Ofiary były samotne, nie miały zbyt wiele znajomych, a podobny modus operandi daje do zrozumienia, że emerytki się komuś bardzo naraziły. Schemat seryjnych morderstw zostaje zmieniony, kiedy trzecią ofiarą zostaje mężczyzna, zastrzelony we własnym domu. Scotland Yard prowadzi śledztwo, nie wiedząc, że ktoś jeszcze rozpoczął dochodzenie na własną rękę.

Powieść jest genialnym, ostrym obrazem psychologicznym bohaterów, którzy zmagają się z różnymi trudnymi sytuacjami w swoim życiu. Poznajemy postacie rozmaite, które nie sposób nie oceniać według osobistych kryteriów. Pisarka udowodni nam, że bycie oryginalnym w naszym społeczeństwie wiąże się z odrzuceniem przez społeczeństwo… W końcu łatwiej być jedną kroplą w morzu, niż mieć własne zdanie od innych…

Może zacznę od najbardziej irytujących bohaterów…
Nie sposób było się powstrzymać od nie wyklinania w myślach Gillian Ward, kobiety rzekomo idealnej, a według mojej oceny, niedoceniającej tego co ma. Dopiero, gdy jej ówczesne życie odwróci się o sto osiemdziesiąt stopni, zacznie tęsknić za przeszłością, (jakie to typowe u ludzi bez poważnych problemów).
John, były glina. Śliski typ, hipokryta i egoista. Najważniejsze własne „ego”, byleby kogoś wykorzystać. Narcystyczna osobowość, nie przywykł do odrzucenia.
Liza Stamford. Czy na pewno była ofiarą? Jeśli jesteś rodzicem, to za pewne nie rozumiesz jej zachowania, zastanawiasz się, jak można opuścić własne dziecko? Skąd wiadomo, czy faktycznie ktoś nie stanowi zagrożenia dla osoby, którą ponoć kochasz najmocniej?

Charlotte Link opisała także charaktery, którym nie sposób było odmówić empatii..
Samson Segal, nieszkodliwy dziwak. Bezrobotny mężczyzna, jego bark pewności siebie są tak widoczne, że wiąże się to z jego samotnością.
Tara Caine, prokuratorka i feministka. Kobieta udowadnia, że nie wszystkim paniom do szczęścia jest potrzebny mężczyzna.

Wielorakie postacie dają do myślenia swoim bezmyślnym zachowaniem, a czasami wzbudzają wielkie tornado uczuć w głowie, które nie sposób odpędzić.
Bałam się, że pisarka zrobi z tego zawiły romans, który kończy się jak zwykle, gdy na wstępie kobieta zaczyna się nad sobą użalać, że jest nieszczęśliwa…na szczęście byłam w błędzie.
Powieść urzeka tajemniczością…nawet jak z początku masz podejrzanego, później już zaczynasz myśleć, że każdy mógłby zabić…w końcu wszyscy mają coś za uszami.

Fabuła jest nietuzinkowa, motyw mordercy wzbudza moją wściekłość wobec mojej płci. Dlaczego my kobiety, musimy okazywać taką słabość?
Bezsilność i tchórzostwo, które stały się siłą napędową do katastroficznych skutków.
To historia o osobie, która nienawidzi kobiet…O traumie, którą przeszłość naznaczyła już od dziecięcych lat. A żeby wybuchnąć potrzeba tylko zapłonu…