Recenzja książki Prawda przychodzi nieproszona

 

Główną bohaterką książki jest Magdalena- korporacyjna tłumaczka, uciekła przed wspomnieniami z wiejskiego domu dziadków do wielkiego miasta. 

Magda ma męża, ale absolutnie nie chce mieć dzieci, po prostu twierdzi, że nie nadaje się na matkę. Magda ma też tajemnice, o których powie koledze z pracy, ale nie powie własnemu mężowi. Ta tajemnica to wstydliwa przeszłość rodzinna a dokładnie fakt, iż jej ojciec siedzi w więzieniu za zabójstwo swojej żony. 

Nasza bohaterka ma luki w pamięci, które powoli, na kolejnych kartach książki, z pomocą terapeutki stara się uzupełniać. Dziadkowie bowiem objęci zmową milczenia, nie są skłonni do pomocy we wskrzeszeniu wspomnień z przeszłości. 

Największym problemem bohaterki są jednak ataki paniki i związane z nimi leczenie psychiatryczne: 

„Mag­da­le­na za­zdro­ści­ła im tej sa­mo­kon­tro­li. Ją na­wet naj­prost­sze co­dzien­ne czyn­no­ści, jak dro­ga do pra­cy czy za­ku­py w osie­dlo­wym skle­pie, wpra­wia­ły w prze­ra­że­nie, a co do­pie­ro mó­wić o lo­cie sa­mo­lo­tem. Wie­le mo­gło się prze­cież wy­da­rzyć. Strach był głę­bo­ko za­ko­rze­nio­ny w pod­świa­do­mo­ści Mag­da­le­ny. Żad­ne­go in­ne­go uczu­cia nie zna­ła tak do­brze jak lęku. To­wa­rzy­szył jej nie­zmien­nie od lat. Byli ni­czym sta­rzy do­brzy zna­jo­mi. Przy­zwy­cza­iła się do jego obec­no­ści i przy­pusz­cza­ła, że dziw­nie by się czu­ła, gdy­by pew­ne­go dnia po prze­bu­dze­niu od­kry­ła, że znik­nął. 

Cze­go się bała? Ła­twiej by­ło­by od­po­wie­dzieć na py­ta­nie, co nie wzbu­dza w niej lęku. Ot, pa­ra­doks. Oba­wia­ła się utra­ty kon­tro­li nad wła­snym ży­ciem, cho­ciaż na­wet nie po­tra­fi­ła jej spra­wo­wać. Bała się, że po­stra­da zmy­sły, co w grun­cie rze­czy już chy­ba daw­no na­stą­pi­ło. Wo­la­ła się więc nad tym nie za­sta­na­wiać, tyl­ko sku­pić na tu i te­raz, na tym, aby prze­trwać. Aby ko­lej­ny atak po pro­stu mi­nął i mo­gła znów, choć przez chwi­lę, mieć świę­ty spo­kój. Mag­da­le­na prze­szła tak wie­le, że zdą­ży­ła się już prze­ko­nać, iż w ży­ciu nie ma nic waż­niej­sze­go niż wła­śnie świę­ty spo­kój.” 

Książka nie jest lekka, ale czyta się szybko, bez dłużyzn, opisów i przestojów. Czy bohaterka wzbudziła moją sympatię? Trudno powiedzieć, mam mieszane uczucia..