The Writer recenzja

The Writer to druga książka autorstwa Damian Jackowiaka progres między jego pierwszą, a drugą książką jest naprawdę spory. Aż niecierpliwie zacieram rączki na wydaną właśnie trzecią książkę- Pluszowego Misia. Jednak wróćmy do The Writer. #Książka jest dość krótka, liczy sobie bowiem 233 strony. Czyta się ją bardzo szybko, akcja bowiem dzieje się na każdej jedne zadrukowanej stronie, wciąga nas w swój wir, intryguje, niemal uzależnia ciekawością, co kryje się na kolejnych stronicach.
Intryga uknuta jest sprawnie, choć, muszę przyznać, na pewnym etapie domyślałam się już wszystkiego. Jednak u mnie to w zasadzie standard, więc nie umniejsza to thrillerowi Damiana. Fabuła książki kręci się wokół dwóch postaci Marcina- pisarza, który chce odbić się od dna i oczyścić swoje nazwisko z… cóż, słusznych oskarżeń, oraz Adama seryjnego mordercy, uznanego za najbardziej brutalnego seryjniaka od lat. Marcin został wybrany przez Adama by ten spisał jego historię, a ABW liczy, że dzięki temu odkryte zostaną niewyjaśnione dotąd kwestie dotyczące morderstw Profesora. Dlaczego Adam wybrał marnego pisarzynę o zbrukanej opinii do opisania swej historii? Jaką grę zaplanował? Bohaterowie nakreśleni są bardzo dobrze, jedyne, do czego się mogę przyczepić, to pan profesor, inteligentny, przebiegły manipulator będący kluczową postacią czasem wysławia się zbyt… prosto. Niektóre użyte przez niego słowa totalnie nie pasowały mi do jego postaci. Jeśli jednak chodzi o resztę, kreacja bohaterów jest bardzo dobra. Nie są to bohaterowie, których się lubi. Nie w pełni przynajmniej. Jednak intrygują nas, ich psychika, to jak się zachowają. Na uwagę zasługują zarówno główni bohaterowie jak i postacie poboczne. Czasem jednak osoby zbyt mało istotne niepotrzebnie są wysunięte na przód. Zakłócało to nieco harmonię książki. Im dłużej też czytałam, tym bardziej miałam wrażenie że… “Ale to już było...” nie jestem jednak pewna, czy motyw powielony w Tożsamości Zbrodni i The Writer odbieram jako minus, czy raczej jako plus ukazujący zakres zainteresowań i fascynacji autora. Seryjni mordercy i psychologia to również moje koniki, więc w żadnej mierze mi to nie przeszkadzało. Niewątpliwie styl Damiana poprawił się bardzo i błędów oraz wad było mniej niż w poprzedniej książce i z czystym sumieniem ją polecam, mimo, iż uważam, iż nie jest to książka idealna… ale czy takie istnieją? Miło też obserwuje się rozwój zdolności pisarskich jakie zachodzą u Damiana.