Topieliska recenzja

Na pozór szczęśliwa rodzina. Mąż, żona, syn. Dobra praca, marzenia i cele do zrealizowania. Wystarczył jeden dzień, by cały idylliczny świat runął, jak domek z kart. Jeden telefon pociągnął za sobą całą lawinę złych rzeczy. Jedna wiadomość, jeden obraz wywrócił życie do góry nogami. Kolejny raz zły i okrutny los zadrwił z Poli, pokazując jej najgorsze oblicze.

Kolejny raz Ewa Przydryga zabiera czytelnika w podróż po zakamarkach ludzkiego umysły. Na kartach książki buduje duszną opowieść, od której niestety tylko miejscami, nie sposób się oderwać. Kreśli obraz Poli, kobiety, która w wyniku wypadku samochodowego traci ukochanego męża i syna. Każdy kolejny dzień przynosi więcej pytań niż odpowiedzi, powodując zaciemnienie prawdziwego obrazu sytuacji.

Mam jednak poczucie, że autorka chciała wpleść wszystko, co tylko przyszło jej do głowy. Problemy psychiczne, trudne dzieciństwo, czy problemy ze snem, to tylko niektóre aspekty, z którymi borykać się musiała bohaterka "Topielisk". Miałam wrażenie, że akcja zmierza w stronę wymysłów, które nie mają racji bytu, niż w stronę realistycznej, choć oczywiście wymyślonej historii. Przez większą część pozycji nie czułam też napięcia, które nie pozwalałby odłożyć książki na półkę. Tutaj akcja ciągnęła się w ślimaczym tempie, bez specjalnego przyśpieszenia.

Nie poczułam też jakieś specjalnej więzi z bohaterką. Właściwie bardziej mnie irytowała, niż wzbudzała jakąkolwiek sympatię. Nudna, bez polotu kręciła się w poszukiwaniu odpowiedzi na temat przeszłości męża. Nie interesował ją los jedynego dziecka. Liczyła się tylko tożsamość ukochanego i jego działania. Nie syn, nie jego brak i niepewny los, ale praca i obcy ludzie.

Zakończenie nie wywołało szybszego bicia serca, nie spowodowało uczucia napięcia i euforii uczuć. Po prostu było i tyle. Właściwie spostrzegawczy czytelnik mógł domyślić się, co autorka zaserwuje na koniec. A zaserwowało dość nieoczywista zakończenie, które na podstawie pewnych tropów nie budzi aż tak wielkiego zachwytu. Szkoda, bo liczyłam na świetną książkę, a dostałam zwykłego przeciętniaka.