Incognito recenzja

Nie wiem, czy nie jest to najlepsza powieść Pauliny Świst... W moim osobistym rankingu na pewno tak.

Uważam, że jest to pierwszy jej autorstwa tak mocny i bardzo "kryminalny" kryminał. Autorka zrezygnowała z ułożenia fabuły wokół przestępstw typu gospodarczego, porachunków gangsterskich czy tropienia dziwnych afer, a wprowadziła postać seryjnego zabójcy i na tym wątku oparła główny zrąb powieści.

Poznajemy dziennikarkę śledczą Ankę Sawicką, prokuratora Artura Cieniowskiego, supergliniarza Szczepana Zalewskiego i zimną jak lód patolog Sonię Wiktorowską. Znalezienie w Lesie Panewnickim zwłok młodego mężczyzny kieruje wzrok śledczych na podobne morderstwa popełnione trzynaście lat wcześniej.

Jest to chyba pierwsza książka autorki, w której nie było ani jednej sceny erotycznej. Ani jednej... szok i niedowierzanie... Paulina jednak nie zrezygnowała ze swojego specyficznego stylu pół-żartem, pół-serio, nie brak tu również ciętego języka, charakterystycznych dla jej twórczości sarkastycznych odzywek i lekko ironicznych monologów narracyjnych oraz wulgaryzmów. Ja się do tego przyzwyczaiłam i w zasadzie to nie wyobrażam sobie, że autorka nagle miałaby porzucić ten swój świstowy modus operandi, ale akurat tutaj, w "Incognito" zdarzało mi się odnieść wrażenie, że wiele tych przekleństw było w niewłaściwym miejscu i jakby deko na wyrost. Po prostu nie wszędzie one pasowały i nie zawsze ich użycie wychodziło naturalnie...
Czasem też nie rozumiałam niektórych zachowań i dialogów bohaterów, które nie pasowały mi do ich wieku (+/- 40 l.). Brzmiały jakoś niepoważnie, a przekomarzanki w stylu "co mi zrobisz, jak mnie złapiesz" są raczej na poziomie gimbazy. Nie grało mi to po prostu z opcją typowego kryminału.

Brak scen intymnych autorka zastąpiła werbalnym iskrzeniem między bohaterami i takim, powiedzmy, pozafizycznym przeżywaniem odczuć, emocji, pożądania, itp. Gdzieś między zdaniami to napięcie jest wyczuwalne, toczą się również rozmowy o podtekstach mocno nacechowanych erotyką, ale to tyle.

Aha, no i oczywiście sposób kreacji bohaterów też się nie zmienił: tylko zajefajne superwomen z klanu bystrych, mądrych, pięknych i utalentowanych, same smakowite kąski z kręgu śląskiego wymiaru sprawiedliwości, faceci wyłącznie w typie samców alfa żywiący się seksem i adrenaliną... no, krótko mówiąc: zero brzydoty, zero przeciętności, żaden tam "gorszy sort"...

Nie będę się jednak czepiać tych drobiazgów, bo autorka wynagrodziła mi wszystko wątkiem kryminalnym, który bardzo mi się podobał, był ciekawie skonstruowany i poprowadzony, i nawet to, że poprawnie wytypowałam sprawcę już podczas pierwszych zwłok, nie zepsuło mi zabawy.

Niecierpliwie oczekuję zapowiedzianego dalszego ciągu...