Nadzieja recenzja

Twórczość Katarzyny Michalak to istny fenomen. Moje pierwsze spotkanie z książką skończyło się bardzo szybko, ponieważ przeczytałam ją w ciągu dwóch wieczorów. Autorkę znałam z sieci internetowej, kojarzyłam kilka dzieł lecz nigdy nie miałam okazji żadnego czytać. Miało to miejsce do dnia kiedy w bibliotece natknęłam się na „Nadzieję”.

Akcja książki toczy się na dwóch płaszczyznach. Poznajemy główną bohaterkę Lilianę, gdy jest malutką dziewczynką, natomiast kilka stron dalej pojawiają się wspomnienia dorosłej już kobiety. Obie linie czasowe spotkają się na zakończenie powieści. Główna bohaterka Liliana ma nieciekawą sytuację rodzinną. Wychowuje ją ojciec- pan Borowy, macocha Maria, razem z nimi mieszka jej córka Ela, z którą Liliana również nie ma dobrych stosunków. Jedyną pociechą i odskocznią od codziennego życia jest przyjaciel Aleksiej i jego ciotka Anastazja. Znajomość dzieci rozwija się bardzo burzliwie. Aleksiej broni swojej podopiecznej przed agresywnym ojcem i otoczeniem. Liliana ma pewien „mankament”, jest nieziemsko piękna. Jej uroda przysparza wiele problemów. W małej zubożałej wiosce stała się obiektem pożądania miejscowych mężczyzn. Tymczasem Aleks wyjeżdża. Ich losy przeplatają się do ostatecznego rozwiązania, które niewątpliwie zaskoczy wszystkich czytelników. Wspomnienia powracają zarówno do Liliany i Aleksa, jednak lata upływają, ludzie dorastają i nic już nie jest takie jak kiedyś.

„Chciała uciec od gorzkiej prawdy, zaszyć się w swojej sypialni i opłakiwać ostateczną utratę Aleksieja […]”.

Katarzyna Michalak jest bez wątpienia mistrzowsko włada piórem. Mam nieodparte wrażenie, że każde słowo, które pojawia się na kartach powieści zostało po stokroć przeanalizowane i przemyślane. Trzeba zwrócić uwagę na to jak autorka głęboko wniknęła w psychikę bohaterów. Nie mówię tutaj tylko o Lilianie i Aleksieju ale również o tych postawiać, które pojawiają się znaczenie rzadziej. Tytułowa „Nadzieja” to miejsce do którego powracają poszukujący swojego miejsca w świecie bohaterzy.
Z taką książką nie można się nudzić. Wiele razy niesamowicie ubolewałam nad losami postaci. Niektóre ich czyny wydawałyby się być nierozsądnymi. Jednak każdy uczy się na błędach, przede wszystkim własnych. Z Lilianą było podobnie. Gdyby tylko była taka możliwość, chciałabym z nią porozmawiać, zapytać o tyle nurtujących mnie pytań.
Powieść głęboko poruszy niejednego czytelnika ale chyba takie są uroki książek Katarzyny Michalak, mają wstrząsnąć i zastanowić. Akcja jest bardzo realistyczna. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że nie ma w niej ani krzty fikcji literackiej tylko same fakty, dosłownie z życia wzięte. Tak to chyba dobre słowo. Fabuła powieści jest wzięta z życia. Serdecznie zapraszam do lektury, ponieważ naprawdę warto.