Do ostatniej kości recenzja

,,Do ostatniej kości'' Camile DeAngelis nie jest tak naprawdę horrorem. Owszem, dzieją się w tej książce rzeczy, których wolelibyśmy nigdy nie widzieć na oczy, ale są one opisane w bardzo delikatny sposób. Znowu to się stało.

Opisując życie kanibali (a właściwie bardziej ghuli) autorka wiele pozostawia naszej wyobraźni. Tylko od nas zależy to, czy i jak dokładnie wyobrazimy sobie sceny pożerania ludzi. I czasami nie sam akt pożerania, ale to co potem wywoła w nas falę mdłości. Jak zaschnięta krew pod paznokciami, której nie da się doczyścić.

Historia pisana jest z punktu widzenia Maren – nastolatki, która doskonale wie, że coś z nią jest nie tak. I to bardzo. Że ludzie nie zjadają innych ludzi. Nie tak w całości, praktycznie nic po nich nie zostawiając. Że to z jej powodu – z powodu jej skłonności – cały czas się z matką przeprowadzają, przemieszczają, nigdy i nigdzie nie mogą zagrzać żadnego miejsca.

I w końcu matka Maren ma tego dość. Zostawia córkę. Już więcej tak nie może. Jej dziecko jest potworem, któremu nie można pomóc. Do którego nie można się przyznać. Z którego chce zrezygnować i o którym pragnie zapomnieć.

Maren zostaje sama. Sama ze świadomością tego, że gdzieś tam ma jeszcze ojca. Może ojciec jest podobny do niej? Może jej coś wyjaśni?

Dziewczyna wyrusza w podróż i spotyka więcej osób takich jak ona. Starego Sully'ego, który je tylko tych ludzi, którzy już są martwi. A przynajmniej tak twierdzi.

Na drodze Maren staje również Lee – młody chłopak, który postanawia podwieźć ją do ojca. Bo do swojego domu nie może – i nie chce – wrócić, a gdzieś się musi podziać. Więc czemu nie pomóc obcej dziewczynie?

Skoro przynajmniej jedno ich łączy na pewno.

,,Do ostatniej kości'' to książka przerażająca – bo jej bohaterowie robią rzeczy potworne, ale nie dlatego, że chcą, tylko dlatego, że zostali tak stworzeni. To coś, co muszą robić, coś czego nie są w stanie kontrolować. Nawet, jeśli wiedzą, że jest to złe i obrzydliwe.

Jest to też zarazem książka smutna i przepełniona uczuciem potwornej samotności. Maren wie, że zawsze będzie sama. Pragnie bliskości i boi się jej, bo ma świadomość tego, co się stanie, jeśli pozwoli komuś zbliżyć się do siebie na tyle, żeby...

To historia bez szczęśliwego zakończenia. I w ogóle bez widoku na takie zakończenie kiedykolwiek.