Nasz chłopak recenzja

Nasz chłopak. Syn, brat, kolega. Ofiara.
Piszę tę opinię w stanie dużego przygnębienia. Bo to klaustrofobiczna powieść, która mnie dosłownie przeczołgała. Historia trzech facetów: jednego dużego i dwóch mniejszych, ojca i synów, którzy tworzą rodzinę. Pod wpływem sugestywnego taty manipulanta uwolnili się od niechcianej mamy i żyją sobie we trzech. Pan i dwóch niewolników. Ojciec to jedna z gorszych postaci literackich, z jakimi się spotkałam ( nie: źle wykreowanych, ale: zły człowiek to był po prostu ). Sadysta - manipulator - tyran - egoista - wyzyskiwacz ... mogłabym tak jeszcze długo. Przede wszystkim zaś - człowiek uzależniony i szalony, który często sprawy nie zdawał sobie z tego, co czyni.
A jego synowie? To fajne chłopaki, ale pozostają pod urokiem wspomnienia dawnego taty, gdy było im jeszcze dobrze, ufają mu, kochają, podziwiają, podporządkowują się bez szemrania. Do czasu, gdy dochodzi do permanentnej przemocy fizycznej i psychicznej. By przeżyć w tym piekle chłopcy muszą się trzymać razem. O postawieniu się ojcu nie ma mowy, trzeba cały czas kombinować.
Tematyka powieści nie jest nowa, ale wyjątkowo sugestywnie podana. Wwierca się w serce świdruje w głowie, mimo iż z podobnymi historiami się już spotkałam.
Nie czyta się tego przyjemnie, właściwie cały czas jest niemiło, a z każdą stroną coraz gorzej, ale prze się do przodu. Bo to jedna z takich książek, które pochłania się jednym tchem, by nie zostawiać bohaterów w nieszczęściu, by szybciej nastało zakończenie, bo przecież zło nie może trwać wiecznie i coś się musi w ich życiu poprawić.

Czy polecam? Sama nie wiem. Jeśli ktoś świadomie chce się poczuć tak okropnie jak ja oraz ma ochotę na opowieść o przemocy domowej, współuzależnieniu, niesprawiedliwości strachu i krzywdzie, która za zamkniętymi drzwiami dzieje się dzieciom, to niech czyta. Jak jest wrażliwcem - niech odpuści.
Ja jestem zadowolona, że przeczytałam, choć jeszcze większe wrażenie zrobił na mnie Shuggie Bain. Obie książki zresztą odchorowałam.